Correspondence of George Papantonis from the O2 Arena, on the first night of Prague.
Κάθε φορά που ανακοινώνεται περιοδεία από τους Maiden, όλοι εμείς οι «σαλταρισμένοι» οπαδοί κοιτάμε αν θα έρθουν στα μέρη μας και αν δεν συμβεί αυτό, σπεύδουμε να βρούμε πού θα τους δούμε στο εξωτερικό. Έτσι συνέβη και με την ανακοίνωση της Future Past Tour 2023… Τσεκάρισμα προορισμών… Χμμ… πρώτη μου επιλογή να τους δω «εντός έδρας» στο μεγάλο νησί της βορειοδυτικής Ευρώπης. Ωραία θα ήταν, αλλά δύο- τρία πράγματα με κράτησαν να μη κλείσω για εκεί. Το Λονδίνο το έχω επισκεφτεί πολλές φορές, ήταν αρκετά ακριβότερο από άλλους προορισμούς και θα έπρεπε να βγάλουμε και διαβατήριο λόγω μπρέξιτ. Αν προσθέσεις και το παράβολο για το διαβατήριο στα συνολικά έξοδα (87 ευρώ επί δύο) μας ήρθε μια μικρή κατραπακιά. Δεύτερη επιλογή το Δουβλίνο, αλλά εισιτήρια μόνο στο άνω διάζωμα… Μιλάνο ήταν μια από τις επόμενες λύσεις, αλλά αυτό που με κράτησε είναι ότι εκεί παίζουν σε φεστιβάλ. Αρκετοί φίλοι που θα πάνε εκεί, θα μοιραστούν μαζί τους την εμπειρία τους. Έτσι, βλέποντας και την ανάρτηση ενός φίλου που έκλεισε για τη δεύτερη ημέρα στην Πράγα, έκλεισα κι εγώ! Sold out άμεσα η πρώτη ημέρα, ανακοίνωση και δεύτερης, η οποία έγινε επίσης sold out. Είδαμε λοιπόν το τρίτο show της περιοδείας, αφού είχαν παίξει Κυριακή 28 Μαΐου στη Λουμπλιάνα και Τρίτη 30 Μαΐου στο ίδιο μέρος που τους είδαμε κι εμείς.
Αφού κάναμε τη βόλτα μας στην παλιά πόλη της Πράγας, ήπιαμε τις μπύρες μας και είδαμε άπειρους «συνάρρωστους» Maidenάκηδες από σχεδόν όλα τα μέρη της γηραιάς ηπείρου, ξεκινήσαμε για το Ο2. Σύμφωνα με το πρόγραμμα, οι πόρτες άνοιγαν στις 18:30, οι The Raven Age έβγαιναν στη σκηνή στις 19:30 και οι Maiden στις 20:50. Φτάσαμε έξω από την είσοδο περίπου δεκαπέντε-είκοσι λεπτά πριν ανοίξουν οι πόρτες. Περάσαμε από το περίπτερο του merch, ψωνίσαμε και περιμέναμε καρτερικά να μπούμε με τη σειρά μας. Πρώτη εντύπωση: ανιχνευτές μετάλλων, έβγαζες κλειδιά, ψιλά, αναπτήρες και τα σχετικά από τις τσέπες, το τσαντάκι σε καλαθάκι να περάσει από δίπλα και μετά σε σκάναρε και τύπος με ανιχνευτή χειρός. Ούτε στο αεροδρόμιο τέτοιος έλεγχος. Μετά απλά σκάναρες το εισιτήριό σου και πέρναγες στο τεράστιο φουαγιέ. Μας κατατοπίσαμε για το πώς θα βγούμε στο standing area και αφού μπήκαμε και είδαμε τον χώρο, επιστρέψαμε στο φουαγιέ της «αρένας» (ελληνιστί) και είπαμε να πιούμε μια μπύρα, αφού είχαμε αρκετή ώρα στη διάθεσή μας. ΟΚ… Δυόμισι ευρώ τα 400ml μπύρα. Σε χλιδάτο χώρο. Κατά τις 19:15 έχουμε επιστρέψει στον χώρο και πάμε αρκετά μπροστά, έχοντας παρέα και τον Μανώλη Βαρούχα, τον άνθρωπο πίσω από το Iron Maiden Greek FC.
19:30 και οι The Raven Age είναι επί σκηνής. Ο γιος του «Καπετάνιου» με την παρέα του, μας ζέσταναν για πενήντα λεπτά ακριβώς, με τραγούδια από όλα τους τα άλμπουμ. Μπάντα από παιχταράδες. Πραγματικά ο ένας είναι καλύτερος από τον άλλο. Τρομερός τραγουδιστής, καμία σχέση με τον προηγούμενο και η μπάντα φαίνεται ότι έχει οργώσει τις σκηνές. Τρομερή σκηνική παρουσία και κέφι. Το μόνο που με «χάλασε» είναι το είδος της μουσικής που επέλεξαν να παίξουν. Αυτό το μοντέρνο, πιο αμερικάνικο μέταλ, δεν είναι και στα αγαπημένα μου ακούσματα. Αν και τα τρία τελευταία κομμάτια που έπαιξαν με εντυπωσίασαν αρκετά. Συγχωρέσετε με, αλλά το set τους δεν υπάρχει ούτε καν στο γνωστό site με τα σετ λιστ… 20:20 η σκηνή έχει αδειάσει και το crew μαζεύει πολύ γρήγορα τα πράγματα των The Raven Age. Σε περίπου δεκαπέντε λεπτά, η σκηνή έχει ετοιμαστεί για να βγει το θηρίο!
Κοιτάμε τα κινητά μας… το ρολόι δείχνει 20:50 και τα φώτα σβήνουν… οι πρώτες νότες του “Doctor, Doctor” ηχούν στα αυτιά μας ως βάλσαμο για το τι θα ερχόταν μετά. Εδώ να σημειώσω ότι ο Κώστας που ήμασταν παρέα, είχε αποφύγει σαν τον διάολο το λιβάνι, να δει σετ λιστ. Το μόνο που ήξερε ήταν ότι έχει “Alexander The Great” το πρόγραμμα. Τίποτα άλλο. Μετά το πέρας του τραγουδιού των UFO, ακολουθεί η μουσική του τεράστιου Βαγγέλη Παπαθανασίου με το “Blade Runner (End Titles)”… και… “Caught Somewhere In Time”… ΑΝΑΤΡΙΧΙΛΑ! Ακόμα και τώρα που γράφω ανατριχιάζω! Ένας Dickinson από άλλο πλανήτη και μία μπάντα να θερίζει! Εντάξει, έχει απλουστεύσει ο Nicko τα παιξίματά του, αλλά είναι και εβδομήντα ενός, έχει γίνει παππούς και η κούραση είναι δεδομένη. Ας μη ξεχνάμε και τα χρόνια προβλήματα που έχει με τη μέση του. Murray και Smith έπαιξαν άψογα τα σόλο τους και ο Καπετάνιος στυλοβάτης και τρεχαντήρι, ως συνήθως. Κι ας είναι εξήντα επτά κι ας έπαιξε το ίδιο μεσημέρι ποδόσφαιρο με την ομάδα που έχουν φτιάξει οι Maiden και το crew τους. Ναι, παίξανε φιλικό με τη Σλάβια Πράγας και κέρδισαν 10-6! Οι άμυνες πρέπει να ήταν μόνο με τα μάτια και οι τερματοφύλακες διακοσμητικοί!
Ας επιστρέψουμε στο ψητό… “Stranger In A Strange Land”… Ωχ αμάν… νταλκάς… και μόλις μπαίνει το σόλο, μόνο που δεν έβαλα τα κλάματα. Ναι, είναι το πιο όμορφο σόλο που έχει γραφτεί στην ιστορία του heavy metal… Βασικά αυτό δεν είναι σόλο, μαχαιριά στην καρδιά είναι το άτιμο! Το έπαιξε καρφί, εννοείται και η ανατριχίλα συνεχίστηκε. Εδώ βγήκε ο πρώτος Eddie, του SIT και βόλταρε επί σκηνής.
Καπάκι, αλλαγή backdrop και ο Eddie πάνω στη μηχανή… Μπαίνουμε στο μέρος με τα κομμάτια του “Senjutsu”. “The Writing On The Wall”, το οποίο τελικά είναι πάρα πολύ συναυλιακό τραγούδι και το γουστάρει ο κόσμος και το τραγουδάει κάργα. Ακολουθεί το “Days Of Future Past” (σιγά μην έλλειπε, αφού από εδώ βγήκε ο τίτλος της περιοδείας), όπου στη μέση χάθηκε λίγο ο Nicko και μπέρδεψε και τον Bruce. Πρώτα live της περιοδείας, λογικό να γίνονται και κάποια λαθάκια. Δεν έχει «δέσει το γλυκό» εκατό τοις εκατό. Συνέχεια με το “The Time Machine”, το οποίο προλόγισε ο Dickinson μιλώντας για τη Delorian του “Back to the Future” και στο φινάλε του λόγου του είπε “Yes, but we also have our Time Machine”…
Έκπληξη για τον φίλτατο Κώστα το επόμενο κομμάτι… “The Prisoner”. Οι Maiden, επέλεξαν να ΜΗΝ παίξουν “The Number Of The Beast” ή “Hallowed Be Thy Name” από τη συγκεκριμένη δισκάρα και έβαλαν το Prisoner… We want information… who is number two… you are number six… I am not a number! I am a free man! Και καταιγισμός κοπανήματος! Από εμάς, γιατί (μεταξύ μας) οι Τσέχοι είναι αρκετά ξενέρωτοι… απλά παρακολουθούν και τραγουδάνε όπου ξέρουν τους στίχους… στα καινούρια αυτό δεν έπαιξε πολύ…
Μπαμ! Επιστροφή στο νέο δίσκο και “Death Of The Celts”… ανατριχιαστικό! Είναι live τραγούδι. Τραγούδι φετίχ του Καπετάνιου, με ακουστική εισαγωγή και ακουστικό φινάλε. Καταιγισμός σόλο και από τους τρεις, οι οποίοι έδωσαν ρεσιτάλ παιξίματος. Όχι βιρτουοζιλίκια, αλλά σόλο που εξυπηρετούν το τραγούδι. Και στα καπάκια… “Can I Play With Madness”… Πραγματικά, όταν είδα το σετ, δεν πίστευα ότι το επανέφεραν! Δεν το περίμενα. Εξαιρετικά παιγμένο, τρομερός Σμιθάρας στο σόλο του και τα φωνητικά του Bruce σε άλλο level! Ο κοντός κύριος που ενοχλείται από τα καπνογόνα, έχει αυτή τη φωνή στα εξήντα πέντε του, αφού έχει περάσει καρκίνο στον λαιμό και τραγουδάει ΣΤΟΝ ΤΟΝΟ! Αυτός και ο Paul Rodgers.
Και να που επιστρέφουμε στον χρόνο και έρχεται το “Heaven Can Wait”. Αναμενόμενο από όλους ότι θα υπήρχε πάλι στο σετ. Εδώ βγαίνει ο δεύτερος Eddie SIT και έχουμε battle με τον Bruce, ο οποίος πυροβολεί τον Ed με ένα κανόνι, το οποίο είναι στημένο πάνω και αριστερά από τον Janick και τον Αρχηγό. Το πόσο μύρισε μπαρούτι από τα pyros, δεν το συζητάω… αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Στα της μουσικής ξανά. Τρομερή εκτέλεση του κομματιού! Ξέρω ότι πολλοί ξενέρωσαν που άφησε το σόλο του ο Smith στον Gers, αλλά και ο Janick έπαιξε ένα σόλο που εξυπηρετούσε κάργα το όλο κομμάτι.
Ακολουθεί νεκρική σιγή… “My son, ask for thyself another kingdom, for that which I leave is too small for thee…” Τολμώ να πω ότι… ΧΕΣΤΗΚΑ ΠΑΝΩ ΜΟΥ, ΡΕ! Ακούω Maiden από το 1988 και έτσι δεν ένοιωσα ούτε την πρώτη φορά που τους είδα! Και ήμουν κάγκελο και ακούμπησα το μπάσο του «καπετάνιου». 1995 αυτό το σκηνικό. Επιστρέφω στα της συναυλίας. Έχοντας δει το βίντεο από τη Σλοβενία, είδαμε ότι χάθηκε λίγο ο Bruce με τους στίχους, έγιναν κάτι «περίεργα» και τα σχετικά… ΠΑΠΑΡΙΑ! Το έπαιξαν χαρτί! Εξωπραγματικός ο Bruce, το ξαναλέω και η μπάντα όργωσε! Ψαχτείτε, υπάρχουν βίντεο κάργα εκεί έξω!
“Fear Of The Dark” μετά… κλασσικά πίσω από το κιτ του Νικολάκη ο Μπρους και παραδοσιακά καλή εκτέλεση του άσματος. Εδώ θα σταθώ στην ξενέρωτη φάση των Τσέχων… Όταν παίζει στην Ελλάδα το Fear δεν χοροπηδάς, γιατί απλά ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ! ΣΕ ΠΑΕΙ ΤΟ ΚΥΜΑ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΟΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΑΥΤΟ! Χοροπηδάει όλο το στάδιο. Εκεί, μηδέν. Τρεις Έλληνες και κάνα-δυο Βαλκάνιοι που ήταν στον χώρο, ήμαστε στο χοροπήδα, μάστορα! Και μετά… “Iron Maiden”… Ο Senjutsu Eddie βγήκε και πάλι πίσω από τον Nicko και φύγαμε για encore…
“Hell On Earth”… κομμάτι με μεγάλη εισαγωγή, για να ξεκουραστεί και ο Bruce, αλλά και ο Nicko, που μπαίνει αρκετά μετά στο τραγούδι…Απίστευτο backdrop με δυστοπική Νέα Υόρκη και pyros με φωτιές πίσω από τη μπάντα, να μας ζεσταίνουν κάργα! Με κάτι τέτοια καταλαβαίνεις ότι οι Maiden δίνουν ένα από τα κορυφαία μουσικά προϊόντα στους οπαδούς τους.
Και για φινάλε είχαμε δύο λατρεμένα κομμάτια. “The Trooper”, όπου παραδοσιακά οι τέσσερις βγήκαν μπροστά κατά τη διάρκεια της εισαγωγής και ο Bruce με τη σημαία. Σόλο νούμερο ένα: Adrian & Janick το πάτησαν ακριβώς ο ένας πάνω στον άλλον και ήταν ΑΚΡΙΒΩΣ το σόλο που έχει γράψει ο Smith στον δίσκο! Σόλο νούμερο δύο: Ο λατρεμένος μαγουλάκιας Dave (ο οποίος έχει χάσει αρκετά κιλά) το έπαιξε καρφί, αλλάζοντας μόνο το φινάλε! Και τέλος με “Wasted Years”. Γι’ αυτό το κομμάτι δεν θα πω τίποτα. Είναι λατρεία. Απλά, Κώστα (Κούλη)… δεν το πήγαν αργά. Το έβαλε ο Smith και ακολούθησε ο Nicko κατά πόδας.
Εκατόν δεκαέξι λεπτά μουσικής ηδονής. Κλεισμένη φωνή για δύο ημέρες περίπου. Πατούσες με πόνο ακόμα και σήμερα που γράφω (Κυριακή 4 Ιουνίου). Αλλά όλα αυτά τα παραβλέπουμε. Συμπέρασμα. Όπου μπορείτε, πηγαίνετε να δείτε αυτό το tour!
Γιώργος “Dr. P” Παπαντώνης
https://www.noizy.gr/music/concert-reports/live-ir...
