Δεν νομίζω πως χρειάζονται ιδιαίτερες αφορμές για να αρπάξεις την ευκαιρία και να παρακολουθήσεις live τους Maiden. Επίσης είναι ηλίου φαεινότερο πως σε κάθε περιοδεία ζούμε στιγμές που τις βλέπαμε στις παλιές vhs της Live after Death εποχής και ζηλεύαμε που γεννηθήκαμε μεταγενέστερα. Τι και αν το setlist πλέον γίνεται γνωστό από το πρώτο live, τι και αν βλέπουμε video σε live streaming, το να ζεις από κοντά το μεγαλύτερο metal show που περιοδεύει αυτή τη στιγμή στον πλανήτη, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι κάτι το μοναδικό.

Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα παραπάνω το ελληνικό fan club των Maiden βρέθηκε στο Παρίσι, όπου το δάσος της Βουλώνης για λίγες ώρες μετατράπηκε σε ζούγκλα των Μάγια και σε heavy metal κολαστήριο. Μπαίνοντας μέσα στον πανέμορφο χώρο του Hippodrome de longchamp παρατηρείς την άψογη οργάνωση σε όλους τους τομείς, κάτι που οι ξένοι θεωρούν ως κάτι φυσιολογικό, αλλά εμάς συνεχίζει να μας κάνει εντύπωση.

Με την είσοδο μας γύρω στις 4 και κάτι ξεκίνησε το live των Gojira στο main stage, οι οποίοι εφόσον παίζανε και εντός έδρας γίνανε δεκτοί με μεγάλο ενθουσιασμό και φυσικά αυτό είχε αντίκτυπο και στην απόδοση τους. Έχουν το δικό τους κοινό και σίγουρα κερδίσανε και νέο. Με το τέλος των Gojira στην μικρή σκηνή ακριβώς δίπλα εμφανίστηκαν οι The Raven Age, όπου κιθαρίστας είναι ο γιος του Steve Harris. Αρκετά καλοί, και με ένα σεβαστό αριθμό να τους παρακολουθεί, κάνουν σταθερά ανοδικά βήματα, αν και προσωπικά πιστεύω πως το μεγάλο credit είναι το όνομα Harris. Εκτός από εμάς τους παρακολουθούσε και ο ίδιος ο Steve, δίνοντας τους στο τέλος \"συμβουλές\" για την εμφάνιση τους και τραβώντας φώτο το κοινό. Μικρό διάλειμμα για φαγητό, βόλτα στον χώρο και στο απέναντι stage όπου σε λίγο εμφανίστηκαν οι Anthrax. Χωρίς καλό ήχο αλλά με διάθεση που ξεπερνούσε τέτοια προβλήματα οι Νεουορκέζοι thrashers έδειξαν απλά λιτά και απέριττα πως γίνεται ένα metal live με τα moshpit να δίνουν και να παίρνουν.

Πίσω στο main stage για να παρακολουθήσουμε τον λόγο αυτού του ταξιδιού. Thin Lizzy και Whitesnake για μουσική υπόκρουση με την αγωνία να μεγαλώνει πριν ακουστεί το κλασσικό Doctor Doctor και το βίντεο της έναρξης από τις οθόνες του download. Here is the soul of a man....και ο Bruce δίνει το σύνθημα στο να παραδοθούν πάνω από 60,000 κόσμος στις ορέξεις των Βρετανών. Κάπου εδώ σταματά και η αντικειμενικότητα, αν και γενική παραδοχή είναι πως οι Maiden απολαμβάνουν το κάθε show τους, και αυτό είναι ευδιάκριτο, χωρίς περιττές σοβαροφάνειες. Η εναλλαγή κλασσικών κομματιών και τραγουδιών από το Book of Souls κυλάει υπέροχα, με τα backdrops να εναλλάσσονται και τα πυροτεχνήματα να κάνουν την ατμόσφαιρα ακόμα πιο θερμή. Με το Speed of Light να αποδεικνύεται απόλυτα συναυλιακό και τα Tears of a Clown (όπου υπήρχε αναφορά στον Robin Williams) και Death or Glory (το climb like a monkey έχει γίνει πλέον σήμα κατατεθέν) να ακούγονται πολλά επίπεδα καλύτερα ζωντανά, δέσανε άψογα με τα Children of the Damned, Powerslave, Trooper (κλασσικός πανικός), Fear of the Dark και Hallowed be thy Name, Στο Book of Souls η καρδιά του Eddie έγινε βορρά στο εκστασιασμένο κοινό, ενώ το The Red and the Black είναι απλά ένα κιθαριστικό όργιο δείχνοντας έτσι πόσο live μπάντα είναι. Iron Maiden με τον μεγάλο Eddie πίσω από την σκηνή να είναι ο καλύτερος των τελευταίων ετών και encore με Number, Blood Brothers (ο Bruce και πάλι αναφέρθηκε στην μεγάλη και παγκόσμια οικογένεια των Maiden) και Wasted Years.

Οι ομιλίες του Bruce ήταν στα γαλλικά (ε κάτι λίγα τα καταλαβαίναμε), όπου αναφέρθηκε και στα γεγονότα του Bataclan, και με την ιαχή Scream for me Paris φυσικά να μην λείπει. Ο ήχος καθαρότατος, χωρίς καθόλου προβλήματα, με έναν Mc Brain πραγματικό στυλοβάτη και τον αρχηγό \'Arry κλασσικά να πυροβολεί το κοινό με το μπάσο του, μπροστάρης μιας metal διμοιρίας. Οι Murray/ Smith/ Gers και πάλι άψογοι και σε μεγάλα κέφια στους κιθαριστικούς κεραυνοβολισμούς τους. Η μεγάλη απορία όλων, και μετά τα γεγονότα με την υγεία του, ήταν ο Dickinson. Και εκεί ήταν σίγουρα στραμμένα αρκετά βλέμματα. Με βεβαιότητα πλέον μπορώ να πω πως είναι ο Benjamin Button του heavy metal. Αεικίνητος, άψογος φωνητικά (τέτοιο κράτημα στο Hallowed είχε χρόνια να το κάνει), με πειραχτική διάθεση (είτε κοπανώντας τα πιατίνια του Nicko, είτε τραβώντας το μικρόφωνο από τον Smith στο ρεφρέν του Wasted Years), μόνο η ταυτότητα του πρέπει να γράφει πως είναι 58 χρονών.

Εν κατακλείδι ένα φανταστικό live που μας έκανε απλά να παραμιλάμε και να περιμένουμε με αγωνία την επόμενη φορά που θα τους ξαναδούμε. Στα του φεστιβάλ το τελευταίο συγκρότημα της βραδιάς ήταν οι Ghost με μια μεγάλη μερίδα του κόσμου να κάθεται να τους παρακολουθεί στο μυσταγωγικό και με πολύ ωραίο φωτισμό show τους.

Άλλο ένα ταξίδι έφτασε στο τέλος του για το ελληνικό fan club των Maiden, μέχρι το επόμενο.....Μανώλη, Λευτέρη, Μαρία, Γιώργο....we\'re blood brothers!!

ironmaidenfc.gr