Ο Paul Andrews (γεννήθηκε στις 17 Μαϊου του 1958, στο Chingford του Λονδίνου), γνωστός ως Paul Di'Anno, είναι ένας Άγγλος τραγουδιστής γνωστός ως ο πρώτος τραγουδιστής που ηχογράφησε με τους band Iron Maiden, από το 1978 έως 1981.
Κατά τη διάρκεια της καριέρας τους μετά τους Maiden ,ο Di'Anno κυκλοφόρησε πολλά άλμπουμ, και ως σόλο καλλιτέχνης και ως μέλος συγκροτημάτων όπως τους Gogmagog, Di'Anno's Battlezone, Praying Mantis, και Killers.
Καριέρα
Iron Maiden (1978–1981)
Ο Di'Anno μεγάλωσε στο Chingford, στην Αγγλία – περνώντας τα εφηβικά του χρόνια τραγουδώντας σε διάφορα rock συγκροτήματα και δουλεύοντας ως κρεοπώλης και σεφ. Έγινε τραγουδιστής των Maiden μετά την αποχώρηση του απρόβλεπτου Dennis Wilcock, που πίεσε τον ιδρυτή και μπασίστα των Iron Maiden ,Steve Harris, στο να απολύσει όλα τα μέλη του συγκροτήματος (συμπεριλαμβανομένου και του Dave Murray). Σύμφωνα με το DVD The Early , ο drummer Doug Sampson,παλιός φίλος του Steve Harris από την επόχή των 'Smiler',ήταν αυτός που σύστησε τον Di'Anno στο συγκρότημα. Εκείνη την περίοδο περίπου υιοθέτησε και το όνομα Di'Anno, το οποίο θα χρησιμοποιούσε αργότερα για να ισχυριστεί ότι έχει Ιταλική καταγωγή. Η πρώτη ακρόαση με την παρουσία του Rod Smallwood λέγεται ότι απέτυχε όταν ο Paul συνελήφθη επειδή έδειξε το σουγιά του δημόσια. Το ομότιτλο άλμπουμ των Iron Maiden του 1980, γρήγορα αναγνωρίστηκε ως ένα από τα καλύτερα στο είδος του, καθώς το συγκρότημα κατάφερε να συνδιάσει με επιτυχία την ενέργεια του punk με τα metal riffs και την πολυπλοκότητα του progressive rock, και αποτέλεσε οδηγός για τα μελλοντικά είδη όπως το thrash metal και το speed metal. Το 1981 κυκλοφόρησε το δεύτερο άλμπουμ τους, το Killers, καθώς και ένα live EP, το Maiden Japan. Έχοντας ακυρώσει αρκετά gigs εξαιτίας της ανικανότητας του Di'Anno και οι κατά καιρούς έλλειψη διάθεσης του για εμφανίσεις, ως αποτέλεσμα της κατάχρησης του αλκοόλ και της κοκαϊνης, οι Iron Maiden αποφάσισαν ότι για να προχωρήσουν θα πρέπει να βρουν ένα τραγουδιστή ικανό να ανατεξέρχεται στις απαιτήσεις των περιοδειών. Βρήκαν αντικαταστάτη στο πρόσωπο του Bruce Dickinson, πρώην τραγουδιστή των Samson.
Το 1981, ο Di'Anno έφυγε από τους Iron Maiden μετά από μία συνάντηση που είχε με το συγκρότημα και τον μάνατζερ τους Rod Smallwood. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Di'Anno: " Είναι σαν να έχεις τον Μουσολίνι και τον Αδόλφο Χίτλερ να διευθύνουν το συγκρότημά σου. Γιατί είναι ο Rod Smallwood και ο Steve Harris και έτσι είναι. Δεν μπορεί να υπάρχει κάποιος άλλος και ο χαρακτήρας μου είναι τόσο ισχυρός γι’αυτό και συνέχεια ο Steve κι εγώ είμασταν σε αντιπαράθεση". Ο Di'Anno πληρώθηκε από τον Smallwood την στιγμη της αποχώρησής του γι’ αυτό και δεν λαμβάνει δικαιώματα από τα τραγούδια των Iron Maiden.
Di'Anno (1983–1985)
Di'Anno λεγόταν το πρώτο project του Paul Di'Anno μετά την απομάκρυνσή του από τους Iron Maiden. Αρχικά το συγκρότημα ονομαζόταν Lonewolf αλλά μετά από μία διαφωνία με ένα άλλο συγκρότημα που ονομαζόταν Lone Wolf, άλλαξαν το όνομα τους και ηχογράφησαν μόνο ένα άλμπουμ με το απλό αναγνωριστικό του Di'Anno. Στην περιοδεία ο Paul αρνήθηκε να παίξει οποιοδήποτε τραγούδι των Iron Maiden (προς απογοήτευση του πλήθους), παίζοντας μόνο τα δικά τους τραγούδια και κάποιες διασκευές (με πιο γνωστή την εκδοχή των Van Halen για το τραγούδι των The Kinks "You Really Got Me" και "Don't Let Me Be Misunderstood"). Έχοντας μικρή επιτυχία, το εξαμελές συγκρότημα διαλύθηκε λίγο μετά το τέλος της περιοδείας. Οι μοναδικές επιπλέον ηχογραφήσεις τους είναι ένα single του "Heartuser", ένα Γιαπωνέζικο single "Flaming Heart" και μία κυκλοφορία VHS που κυκλοφόρησε μόνο στη Σουηδία Live at the Palace (επίσης διαθέσιμο στο DVD του Di'Anno Live from London). Κατά τη διάρκεια της τελευταίας εμφάνισης , το συγκρότημα έπαιξε ένα ακυκλοφόρητο τραγούδι με τον τίτλο Spiritual Guidance", για το οποίο ο Paul ανακοίνωσε στο κοινό ότι θα υπήρχε στο επόμενο άλμπουμ του συγκροτήματος. Το άλμπουμ δεν ηχογραφήθηκε ποτέ.
Το τελευταίο γνωστό line-up:
Paul Di'Anno - lead vocals
Lee Slater - guitars, vocals
P.J. Ward - guitars, vocals
Kevin Browne - bass, vocals
Mark Venables - keyboards, vocals
Gogmagog (1985)
Το 1985,ο Di'Anno ήταν να δουλέψει σε ένα project με διάφορους άλλους μουσικούς που είχαν προσληφθεί γι’αυτό το λόγο. Το συγκρότημα που ονομαζόταν "Gogmagog" (βλέπε στη Βίβλο Ezekiel 38:1-2), σχηματίστηκε από τον DJ και παραγωγό Jonathan King. Το Gogmagog ήταν ένα project ροκ όπερας. Ο King φωναξε τον Di'Anno, τον drummer Clive Burr,τους κιθαρίστες Janick Gers και Pete Willis μαζί με τον Neil Murray στο μπάσο. Ο Russ Ballard έγραψε το ομότιτλο τραγούδι και ο King τα άλλα δύο τραγούδια και έτσι ηχογραφήθηκε το EP με τίτλο "I Will Be There". Παρόλο που πήρε πολύ καλές κριτικές το EP δεν μπήκε στα chart και το σχήμα διαλύθηκε.
Battlezone (1985–1989, 1998)
Μετά τη διάλυση του συγκροτήματος Di'Anno , ο Di'Anno σχημάτισε τους Strike στην Αμερική μαζί με τον ντράμερ Bob Falck (που χρησιμοποιούσε το όνομα Sid Falck όταν έπαιζε στους Overkill) και τον κιθαρίστα John Hurley. Το σχήμα ονομάστηκε τελικά Battlezone, που προέκυψε από ένα βιβλίο κόμιξ, μετά την επιστροφή του τραγουδιστή στην Βρεταννία το 1985. Ο Paul γνώριζε του κιθαρίστες του σχήματος s John Wiggins και John Hurley από τα συγκροτήματα των Deep Machine και Iron Cross.
Το αρχικό line-up του συγκροτήματος περιελάμβανε τον Di'Anno, τους κιθαρίστες Hurley και Darren Aldridge, τον μπασίστα Laurence Kessler και τον Adam Parsons στα ντραμς. Ο τελευταίος είχε ως καλλιτεχνικό όνομα το A.D. Dynamite όσο ήταν στους Aunt May. Τελικά ο Parsons αποχώρησε λίγο αργότερα για να αντικαταστήσει τον Vince Hoare στο glam συγκρότημα Belladonna (που δημιουργήθηκε από τον Paul Quigley, μαζί με το Paul Lewis, τον Jeff Fox και τον Neil Criss) και εμφανίστηκε ο Falck στο προσκήνιο την ώρα που ήταν να ηχογραφήσουν το πρώτο άλμπουμ του συγκροτήματος Fighting Back. Το 1986 προστέθηκε και ο πρώην κιθαρίστας των Lonewolf και Tokyo Blade , John Wiggins.
Οι Battlezon πραγματοποίησαν μία περιοδεία σε κλαμπ της Αμερικής το 1987 για να προωθήσουν το πρώτο τους άλμπουμ Fighting Back, αλλά μουσικές διαφορές ,διαφωνίες και καυγάδες μέσα στο συγκρότημα οδήγησε στην αποχώρηση του John Hurley και τουυ Bob Falck μετά την πρώτη τους περιοδεία. Σύμφωνα με το βιβλίο του Di'Anno The Beast, ο Hurley είχε γίνει "εγωπαθής" και ο Falck "παθητικός", και έτσι τους έδιωξαν από το συγκρότημα. Καθώς ο Hurley και ο Flack ήταν υπεύθυνοι για την σύνθεση ολόκληρου του άλμπουμ Fighting Back,υπήρχαν αμφιβολίες γι’αυτή την κίνηση. Τις θέσεις τους πήραν αντίστοιχα οι Graham Bath και Steve Hopgood ,πρώην μέλη των Persian Risk.
Το δεύτερο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν είχε τον τίτλο Children of Madness και είχε αξιοσημείωτη εμπορική επιτυχία. Είχε ένα τραγούδι με τίτλο "Metal Tears", που ήταν για έναν άντρα που δεν ήταν ικανός να έχει μία σταθερή σχέση και έφτιαξε μία γυναίκα ρομπότ το οποίο και ερωτεύτηκε. Η αρχική ιδέα προήλθε από ένα βιβλίο με τον τίτλο "Clone". Το τραγούδι επικρίθηκε από τα μέσα επεδή έμοιαζε πολύ με ένα τραγούδι (με τον τίτλο "London") στο τελευταίο άλμπουν των Queensrÿche, Rage for Order.
Ο κιθαρίστας Graham Bath, που είχε προσληφθεί για να παίξει δεύτερη κιθάρα, δεν ήταν τόσο ενθουσιασμένος με την ιδέα της περιοδείας , και έτσι απολύθηκε από το συγκρότημα. Ο Peter West, ο μπασίστας, συνέστησε έναν αντικαταστάτη,τον Alf Batz, ο οποίος μπήκε στο συγκρότημα τη στιγμή που ήταν να πάνε στη Νέα Υόρκη για το γύρισμα του βίντεο κλιπ. Το video για το "I Don't Wanna Know" προβλήθηκε στον MTV στις ΗΠΑ.
Τα ναρκωτικά και οι εσωτερικές διαφωνίες έβαλαν φρένο ξανά στο συγκρότημα. Προς το τέλος της περιοδείας ,τα περισσότερα μέλη εγκατέλειψαν τον Di'Anno αφήνοντάς τον να τελειώσει την περιοδεία με ένα υποστηρικτικό συγκρότημα ώστε να εκπληρώσει το συμβόλαιο που είχε υπογράψει.
Αργότερα, ο αμερικανός κιθαρίστας Randy Scott, μαζί με τον Dave Harman στην κιθάρα και τον Eddie Davidson στο μπάσο, υπέγραψαν στους Battlezone. Το συγκρότημα όμως δεν είχε το σωστό management και διαλύθηκε λίγο αργότερα.
Μετά τη διαλύση των Battlezone, ο Di'Anno και ο Hopgood σχημάτισαν το power metal συγκρότημα Killers κυκλοφορώντας 4 άλμπουμ. Ο Hurley θα δημιουργούσε αργότερα το glam rock συγκρότημα L.O. Girls με το οποίο κυκλοφόρησε το single "Twelve Bore Honeymoon" το 1990 και το "Just Can't Say I Love You" το 1993. Κατά τη διάρκεια του 1990, ο Di'Anno ήταν ο τραγουδιστής των Praying Mantis σε μία περιοδεία τους στην Ιαπωνία, και κυκλοφόρησε ένα μετεγενέστερο άλμπουμ Live At Last με τον πρώην κιθαρίστα των Iron Maiden, Dennis Stratton. Ο Wiggins συμμετείχε στο σχήμα Tokyo Blade το 1995.
Το 1998, ο Di'Anno ξαναδημιούργησε το συγκρότημα Battlezone. Μαζί του ήταν ο Wiggins και ο πρώην μπασίστας των Tokyo Blade Colin Riggs και ο ντράμερ Marc Angel. Δεύτερη κιθάρα ήταν ο Βραζιλιάνος Paulo Turin. Με αυτό το line-up ηχογράφησαν το άλμπουμ Feel My Pain, που κυκλοφόρησε από την εταιρεία "Zoom Club". Μερικά από τα τραγούδια του άλμπουμ όπως το "Spoon Face" και το "Smack", περιείχαν αναφορές για τη χρήση ηρωίνης. Το άλμπουμ είχε λίγο πιο ακραίο ήχο σε σχέση με τα δύο πρώτα άλμπουμ των Battlezone. Τον Ιανουάριο του 1998 έκαναν μία sold-out περιοδεία στη Βραζιλία, με τα πρώην μέλη των Killers τον μπασίστα Gavin Cooper και τον κιθαρίστα Nick Burr.
Το συγκρότημα περιόδευσε στην Βραζιλία παίζοντας σε sold-out συναυλίες σε κοινό που άγγιζε τα 6000 άτομα κάθε νύχτα. Οι Battlezone προσγειώθηκαν ανώμαλα όταν επιστρέφοντας πίσω στην πατρίδα, έκαναν ένα gig στο Walthamstow Royal Standard μπροστά σε ένα κοινό περίπου 100 ατόμων και σε ένα gig στο JB Dudley στο West Midlands το κοινό δεν ήταν πάνω από δώδεκα άτομα. Ένα live κομμάτι από την εμφάνισή τους στο Walthamstow υπήρχε σε μία συλλογή που αποτελούνταν από τραγούδια των τριών άλμπουμ των Battlezone , με τίτλο Cessation of Hostilities. Ο πρώην μπασίστας των Battlezone , Gavin Cooper προσχώρησε στους Lionsheart το Δεκέμβριο του 2004, και μετακόμισε στο Statetrooper το Μαϊο του 2005.
Στα μέσα του 2008,κυκλοφόρησε από την εταιρεία Phantom Sound & Vision μία συλλογή με τον τίτλο The Fight Goes On σε 3-CD box set που περιείχε και τα τρία άλμπουμ των Battlezone.
Τελευταίο γνωστό line-up:
Paul Di´Anno - Vocals
Johnny "Bravo" Wiggins - Guitars
Paulo Turin - Guitars
Colin Riggs - Bass
Mark Angel - Drums
Προηγούμενα μέλη:
John Hurley - Guitars
Graham Bath - Guitars
Alf Batz - Guitars
Randy Scott - Guitars
Dave Harman - Guitars
Peter Vester - Bass
Eddie Davidson - Bass
Bob "Sid" Falck - Drums
Steve Hopgood - Drums
Praying Mantis (1990)
Μετά την απόρριψη από την δισκογραφική BMG, οι Praying Mantis διαλύθηκαν. Μετά από αυτό ο Paul Di’Anno κάλεσε τον Dennis Stratton το 1989, σε μία δεκαετή επέτειο που ήθελαν να γιορτάσουν στην Ιαπωνία για το New Wave of British Heavy Metal. Το συγκρότημα επανενώθηκε για την εμφάνιση στο Τόκυο της Ιαπωνίας και τους έδωσε την ώθηση να ξαναενωθούν και να κάνουν μία περιοδεία τον Απρίλιο του 1990, που κατέληξε στη δημιουργία του Live at Last LP.
Killers (1990–1997, 2001–2003)
Οι Killers δημιουργήθηκαν ξανά το 1990 ή το 1991. Ο Cliff Evans ζούσε στην Νέα Υόρκη με τον μάνατζερ των Fastway. Ο Steve Hopgood, που έπαιζε στους Battlezone με τον Di'Anno, τον κάλεσε και του ανακοίνωσε τα σχέδιά του για ένα νέο συγκρότημα. Ο Di'Anno πέταξε από το Λος Άντζελες στην Νέα Υόρκη όπου και αποφάσισαν τη δημιουργία του συγκροτήματος.
Μέσα σε λίγες μέρες, προσέλαβαν τον John Gallagher (από τους Raven) για να παίξει μπάσο και έναν Αμερικάνο ,τον Ray De Tone για δεύτερη κιθάρα. Λίγο αργότερα, ηχογραφήθηκε ένα live άλμπουμ με τίτλο Assault on South America, με πολλές διασκευές σε τραγούδια των Iron Maiden και των Battlezone καθώς και διασκευές του "We Will Rock You" και του "Smoke on the Water". Αθτο το άλμπουμ ηχογραφήθηκε αρχικά για την αγορά της Νότιας Αμερικής. Στο εξώφυλλο αναγράφεται ότι "ηχογραφήθηκε στην Βραζιλία ,την Αργεντινή και την Βενεζουέλα το καλοκαίρι του 1993" . Σύμφωνα με τον John Gallagher, το άλμπουμ ηχογραφήθηκε σε ένα κινητό στούντιο στην Νέα Υόρκη. Αργότερα μία δισκογραφική εταιρεία του Καναδά ,η Magnetic Air Productions κυκλοφόρησε ένα πειρατικό άλμπου παγκοσμίως (bootleg), με διαφορετικό εξώφυλλο χωρίς να πληρώσουν δικαιώματα στο συγκρότημα.
Οι Killers έπαιξαν μετά δοκιμαστικά για διάφορες μεγάλες δισκογραφικές όπως ηVirgin,η EMI, η Sony και η BMG. Εκπρόσωποι από όλο τον κόσμο πέταξαν στην Νέα Υόρκη για να δουν τους Killers να παίζουν. Έπαιξαν μόνο τραγούδια των Iron Maiden γιατί το συγκρότημα δεν είχε δικό του υλικό.Τα τραγούδια των Maiden όπως το "Phantom of the Opera" και το "Wrathchild" ήταν αυτά που εντυπωσίασαν έναν εκπρόσωπο της BMG τόσο ώστε να τους προσφέρει ένα συμβόλαιο αξίας $250,000. Η BMG δεν γνώριζε ότι αυτά τα τραγούδια είχαν ηχογραφηθεί.
Μόλις οι Killers υπέγραψαν το συμβόλαιο ξεκίνησαν να γράφουν το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο Murder One. Το συγκρότημα μετακόμισε στο Binghamton, όπου έμεναν σε ένα motel στο οποίο ο ιδιοκτήτης είχε στήσει ένα στούντιο για πρόβες. Το άλμπουμ γράφτηκε μέσα σε δύο βδομάδες. Και χρειάστηκε άλλος ένας μήνας για την ηχογράφησή του. το άλμπουμ ηχογραφήθηκε στο The Powerstation στη Νέα Υόρκη, εκτός από τα ντραμς, που ηχογραφήθηκαν στο White Crow Audio (στο Burlington, Vermont) μέσα σε μισή μέρα.
Μετά την κυκλοφορία του Murder One, ο Di'Anno παντρεύτηκε μία Αγγλίδα, και έτσι μετακόμισε στη Νέα Υόρκη. Τα ναρκωτικά και το αλκοόλ επηρέασαν το γάμο του που γρήγορα διαλύθηκε. Ο Di'Anno άφησε τη Νέα Υόρκη και μετακόμισε στην νέα του κοπέλα στο LA. Μετά από έναν καυγά τους, τον συνέλαβε η αστυνομία για ενδοοικογενειακή βία,κατοχή κοκαϊνης και αντίσταση κατά της αρχής. Μετά από δίκη καταδικάστηκε σε φυλάκιση 4 μηνών σε φυλακή του L.A. Εκεί ο Di'Anno ξεκίνησε να γράφει τα τραγούδια για το επόμενο άλμπουμ των Killers και τους τα έστελνε στην Αγγλία ,όπου έμεναν τα μέλη του συγκροτήματος.
Ο Di'Anno επέστρεψε στην Αγγλία μετά την αποφυλάκισή του. Το συγκρότημα τότε υπέγραψε με την δισκογραφική Bleeding Hearts ,με έδρα το Newcastle, όπου ηχογράφησαν το δεύτερο τους άλμπουμ.Τίτλος του άλμπουμ Menace to Society που προέκυψε μετά από ένα σχόλιο που είχε κάνει ο δικαστής στο L.A. Το άλμπουμ έλαβε πολύ φτωχές κριτικές με εξαίρεση το περιοδικό Metal Hammerτης Γερμανίας ψήφισε ως το «Καλύτερο Νέο Άλμπουμ» εκείνης της χρονιάς.
Το 2003,ο Di'Anno και Cliff Evans πήγαν σε περιοδεία ως τα μόνα αρχικά μέλη των Killers. Ο Di'Anno προσέλαβε νέους μουσικούς που τους ήξερε από τις περιοδείες που είχε κάνει στην Γερμανία και την Αυστρία. Ο Marcus Thurston προσχώρησε στο σχήμα ως δεύτερος κιθαρίστας, ο Darayus Kaye ήταν ο νέος μπασίστας και ο Pete Newdeck στα ντραμς. Ο Steve Hopgood αναγκάστηκε να παραιτηθεί λόγω ενός προβλήματος υγείας. Ο κιθαρίστας Graham Bath προκάλεσε ζημιά στα χέρια του παίζοντας τόσο σκληρά όλα αυτά τα χρόνια και απέκτησε αρθρίτιδα. Σύμφωνα με τον Di'Anno, ήθελε τον Clive Burr (ex-Iron Maiden) στα ντράμς, αλλά δεν μπορούσε να παραστεί στις πρόβες . Αργότερα ο Burr αρρώστησε βαριά από πολλαπλή σκλήρυνση.
Το 2004, οι Killers διαλύθηκαν . Ο Cliff Evans, πρώην κιθαρίστας των Killers και τελευταίο αρχικό μέλος του συγκροτήματος εκτός από τον Di'Anno, δημιούργησε τη δική του δισκογραφική εταιρεία, την Soundhouse Records και επανακυκλοφόρησε όλα τα άλμπουμ των Killers με την προσθήκη ενός live άλμπουμ με τον τίτλο Killers Live at the Marquee το 2008. Το Murder One άλμπουμ ξανακυκλοφόρησε με 2 ακουστικά bonus tracks - το"Wrathchild" και το"Dreamkeeper". Μετά από αυτό ο Paul Di'Anno διέθεσε δωρεάν για download, τα στούντιο άλμπουμ του συγκροτήματος στην προσωπική του ιστοσελίδα. Μετά από δικαστικές ενέργειες , ο Evans αναγκάστηκε να σταματήσει την πώληση οποιουδήποτε άλμπουμ των Killers από την εταιρία του.
Τελευταίο γνωστό line-up
Paul Di'Anno - Vocals (Di'Anno, ex-Battlezone, ex-Gogmagog (UK), ex-Iron Maiden)
Cliff Evans - Guitars (Chicken Shack, Headfirst, Tank)
Graham Bath - Guitars (Persian Risk, Sphinx)
Brad Wiseman - Bass
Steve Hopgood - Drums (ex-Battlezone, ex-Chinatown, ex-Jagged Edge, Persian Risk, Shy, Tank, Wild)
Προηγούμενα μέλη
John Gallagher - Bass (1991–1992) (Raven)
Ray Ditone - Guitars (1991–1992)
Nick Burr - Guitars (1992) (ex-Battlezone, ex-Idol Rich, ex-Tyrant, now Bad Back Band)
Gavin Cooper - Bass (1992–1994) (ex-Battlezone)
Nomad /Di'Anno (1999-2001, 2003-2008)
Μετά την τελευταία διάλυση των Battlezone, ο Di'Anno έκανε ομάδα με τον Βραζιλιάνο κιθαρίστα Paulo Turin και έζησε στο Σάο Πάολο το 2000. Δημιουργήθηκε ένα νέο συγκρότημα με το όνομα "Nomad" και όλο το line up αποτελούνταν από Βραζιλιάνους μουσικούς. Ήταν πιο οικονομικά για τον Di'Anno να ζει αυτή την περίοδο στη Βραζιλία, για να μπορέσει να κάνει την περιοδεία στην Νότιο Αμερική και να κυκλοφορήσει ένα άλμπουμ δικής του παραγωγής για να ικανοποιήσει τη συγκεκριμένη αγορά. Τη διανομή του άλμπουμ έκανε η Perris Records. Δυστυχώς δεν έγινε παγκόσμια διανομή του άλμπουμ.
Το άλμπουμ κυκλοφόρησε με νέα συσκευασία και με τον τίτλο The Living Dead. Το πακέτο περιελάμβανε και ένα DVD video του ομότιτλου τραγουδιού. Ηχογραφήθηκε στο East London Docks και σκηνοθετήθηκε από τον Σουηδό σκηνοθέτη Mats Lundberg από την Doom Films, που πήγε στο Λονδίνο για να δουλέψει το concept με τη μάνατζερ του Di'Anno, Lea Hart. Όλα τα ειδικά εφέ προστέθηκαν στην Σουηδία και η ιστορία βασίστηκε στους στίχους και στο μήνυμα του τραγουδιού. Στο CD προστέθηκαν και μερικές live εκτελέσεις τραγουδιών των Iron Maiden.
RockFellas: 2008-2010
Προς το τέλος του 2008, ο Di'anno πήγε στην νοτιοανατολική Βραζιλία και έκανε περιοδεία με ένα σχήμα που ονομαζόταν RockFellas με τρεις Βραζιλιάνους μουσικούς: Jean Dolabella (ντράμερ) ex-Diesel/Udora/Sepultura, Marcão (κιθαρίστας) του Charlie Brown Jr. και Canisso of Raimundos/ex-Rodox, και έπαιζαν rock & roll και metal κομμάτια. Εκεί του εδωσαν το προσωνύμιο "Paulo Baiano" ("Paulo" = Paul στα Πορτογαλικά, Baiano = που γεννήθηκε στη Bahia), (vfs), και ήταν σαν αστείο για το όνομά του, γιατί το Paul Di'Anno, προφέρεται με παρόμοιο τρόπο με το παραπάνω προσωνύμιο.
Παρόν
Ο Di'Anno, πριν την φυλάκισή του το Μάρτιο του 2011, ηχογραφούσε ένα νέο σόλο άλμπουμ με τον Paulo Turin, που ήταν ο κιθαρίστας με τον οποίο δούλεψε στο Feel My Pain και στους Nomad. Η παραγωγή του άλμπουμ έγινε από τον Dieter Roth στο στούντιο του στη Γερμανία. Η παραγωγή του άλμπουμ σταμάτησε όμως εξαιτίας προβλημάτων που είχε η εταιρεία.
Ο Paul συνεχίζει το έντονο πρόγραμμα περιοδειών παγκοσμίως ,το οποίο περιλαμβάνει 2 ταξίδια σε όλη την Αμερική όπου συνεργάζεται με το metal συγκρότημα, Icarus Witch. Τον Ιούνιο του 2012 τον τίμησαν με το βραβείο Freedom of The City της πόλης Bariloche στην Αργεντινή για το φιλανθρωπικό του έργο μερικά χρόνια πριν.
The Beast
Ο Di'Anno κυκλοφόρησε μία αυτοβιογραφία με τον τίτλο The Beast (ISBN 1-904034-03-9) και διηγείται ιστορίες για τη σχέση του με τα ναρκωτικά. Το βιβλίο περιλαμβάνει και ένα κεφάλαιο με ιστορίες και σχόλια για τον Di'Anno από πρώην συνεργάτες του όπως ο Dennis Stratton, ο John Wiggins και ο Steve Hopgood.
Στυλ τραγουδιού
Σε σύγκριση με την πολύ ψηλή και μελοδραματική φωνή του συνεχιστή του στους Iron Maiden, ο Di'Anno είναι αξιομνημόνευτος για ένα πιο λαρυγγικό "punk" ήχο στο τραγούδι του, εν μέρη γιατί ξεκίνησε την καριέρα του ως τραγουδιστής στο πανκ συγκρότημα Paedophiles. Παρόλο που ο Di'Anno μπορούσε να φτάσει πολύ ψηλές νότες, δεν τραγουδάει στο εύρος τενόρου που είναι το σήμα κατατεθέν του Dickinson. Συνήθως τραγουδούσε σε πιο βραχνό και σκληρό ήχο, παρόλο που ήταν ικανός να τραγουδήσει με μία πιο καθαρή φωνή όπως φαίνεται ξεκάθαρα σε πιο αργά κομμάτια όπως το "Remember Tomorrow", το "Strange World" και το "Prodigal Son". Το στυλ του Di'Anno επηρέασε πολλούς τραγουδιστές σε thrash metal συγκροτήματα όπως τον Udo Dirkschneider των Accept, τον James Hetfield των Metallica, τον John Bush των Armored Saint και Anthrax, τον Dave Mustaine των Megadeth, τον Tom Araya από τους Slayer, τον Dave Poole από τους Copstabber και τον Phil Anselmo από Pantera και Down.
Αργότερα στην καριέρα του ,το στυλ του Di'Anno, μαζί με τη μουσική του έγινε πιο σκοτεινό και πιο επιθετικό.
Άλλα ενδιαφέροντα
Ο Di'Anno είχε διάφορες ενασχολήσεις πέρα από τη μουσική βιομηχανία, όπως ένα ίντερνετ καφέ και ένα ξενοδοχείο/εστιατόριο στην Αγγλία, τα οποία και πούλησε. Τελευταία ήταν κάτοικος του Salisbury στο Wiltshire.
Προσωπική ζωή
Το Φεβρουάριο του 2011 ο Di'Anno καταδικάστηκε σε οκτώ περιπτώσεις για απάτη για τη διεκδίκηση περισσότερων από £45,000 με ψεύτικα αποδεικτικά. Στις 11 Μαρτίου 2011 φυλακίστηκε για εννέα μήνες στο Salisbury Crown Court. Αποφυλακίστηκε γρήγορα ,αφού έμεινε στη φυλακή μόνο 2 από τους 9 μήνες που καταδικάστηκε.
Η σχέση του Di'Anno με τη θρησκεία είναι αβέβαιη σύμφωνα πάντα με τα δικά του λεγόμενα; έχει δώσει συνεντεύξεις που αντικρούουν τις απόψεις του πάνω σε αυτό το θέμα, ίσως το έκανε ως αστείο. Έχει ένα τατουάζ πίσω στο κεφάλι του που λέει "666" and "ΘΕΟΣ= ΚΟΡΟΪΔΟ". Σύμφωνα με την αυτοβιογραφία του, ασπάστηκε το Ισλάμ τη δεκαετία του 1990 αφού διάβασε το Κοράνι. Πολλές φορές όμως έχει αντικρούσει αυτή του τη θέση : Πιστεύω ότι η θρησκεία τους σκοτώνει όλους . Δεν πιστεύω σε αυτήt. ... Όχι, πατέρας μου ήταν Μουσουλμάνος ,πρέπει να το παραδεχτώ. Αλλά εμένα δεν με νοιάζει η θρησκεία. Σε μετέπειτα συνεντεύξεις του ο Di'Anno ξεκαθαρίζει ότι ποτέ δεν ήταν ένα κανονικός Μουσουλμάνος, ότι ποτέ δεν έπαψε να πίνει, αλλά προσπάθησε να γίνει καλύτερος άνθρωπος εφαρμόζοντας κάποιες από τις φιλοσοφίες του Μουσουλμανισμού στη ζωή του. Σε άλλο σημείο της αυτοβιογραφίας του έχει δηλώσει ότι είναι Μουσουλμάνος .Καθολικός. Εβραίος ακόμα και ιθαγενής.
Χρονολόγιο συγκροτηματών
Σημείωση: στην λίστα δεν υπάρχουν οι guest εμφανίσεις του Di'Anno σε tribute albums.
Iron Maiden (1978–1981)
Di'Anno (1983–1985)
Gogmagog (1985)
Paul Di'Anno's Battlezone (1986–1989)
Praying Mantis (1990)
Killers a.k.a. Paul Di'Anno's Killers a.k.a. Paul Di' Anno & Killers (1990–1997)
The Original Iron Men (1995–1996)
Paul Di'Anno (1997)
Paul Di'Anno's Battlezone (1997–1998)
The Almighty Inbredz (1999)
Paul Di'Anno (1999–2000)
Di' Anno (2000)
Paul Di'Anno's Killers a.k.a. Paul Di' Anno & Killers (2001–2003)
Paul Di'Anno (2003–2005)
Paul Di'Anno & Maiden England (2005)
Paul Di'Anno & Children of the Damned (2002–present)
Paul Di' Anno & The Phantoms of the Opera (2005–present)
Δισκογραφία
Με τους Iron Maiden
The Soundhouse Tapes (1979)
Live!! +one (1980)
Iron Maiden (1980)
Killers (1981)
Maiden Japan (also known as Heavy Metal Army) (1981)
Live at the Rainbow (VHS, 1981)
The First Ten Years (VHS, 1990)
From Here to Eternity (VHS, 1992)
The Story So Far Part One (Boxset, 1995)
Best of the Beast (1996)
Eddie Head (Boxset, 1998)
Eddie’s Archive (Boxset, 2002)
The Early Days (DVD, 2004)
Με τους Di'Anno
Live at the Palace (VHS, 1984)
Di'Anno (1984)
"Flaming Heart" (1984)
"Heartuser" (1984)
Nomad (2000)
Live at the Palace (DVD, 2005)
Σόλο
The World's First Iron Man (1997)
As Hard as Iron (1997)
Beyond the Maiden (The Best Of) (1999)
The Masters (1999)
The Beast (Live, 2001)
The Beast in the East (DVD, 2003)
The Living Dead (a re-release of Nomad with bonus tracks, 2006)
The Maiden Years - The Classics (2006)
Iron Maiden Days and Evil Nights (2007)
The Early Iron Maiden Songbook (2010)
Με τους Battlezone
Fighting Back (1986)
Children of Madness (1987)
Warchild (1988)
Feel My Pain (1998)
Cessation of Hostilities (Compilation with all three studio albums Battlezone released + Children of madness demo tracks and one new live track, 2001)
The Fight Goes On (Boxset including all three Battlezone studio albums, 2008)
Με τους Killers a.k.a. Paul Di' Anno & Killers
Murder One (1992)
South American Assault Live (1994)
Menace to Society (1994)
Live (1997)
New Live & Rare (1998)
Killers Live at the Whiskey (2001)
Screaming Blue Murder - The Very Best of Paul Di'Anno's Killers (2002)
Με τους Gogmagog
I Will Be There EP (1985)
Με τον Dennis Stratton
The Original Iron Men (1995)
The Original Iron Men 2 (1996)
As Hard As Iron (1996)
Με τους Praying Mantis & Paul Di'Anno, Dennis Stratton
Live At Last (1991)
Με τους The Almighty Inbredz
The Almighty Inbredz (1999)
Σε συλλογές
Metal for Muthas (with Iron Maiden, 1980)
Kaizoku (1989, Song: „Danger on the Street II“)
All Stars Featuring The Best Of British Heavy Metal & Heavy Rock Musicians (1991, Song „She is danger“)
True Brits (1993)
True Brits 2 (1994)
True Brits 3 (1995)
Rock Hard Hard Rock (1994, Songs: „No Repair“, „She goes down“)
X-Mas: The Metal Way (1994)
Killer Voices (1995)
Metal Monsters (1996)
Metal Christmas a.k.a. The 21st Century Rock Christmas Album (1996)
Hard ’n’ Heavy Rock (2001, Song: „Lights Out“)
Wacken Rocks (2001, Song: „Wrathchild (live)“)
Classic Rock, Classic Rockers (2002)
Metal Masters – Killers (2005, Song: „Killers“)
Rock Hard – Das Festival (2007, Song: „Prowler (live)“)
Σε tribute albums
666 The Number One Beast (Iron Maiden Tribute) (1999)
666 The Number One Beast Volume 2 (Iron Maiden Tribute) (1999)
The Maiden Years (Iron Maiden Tribute) (2000)
Gimme all your Top (ZZ Top Tribute) (2000)
The Boys are back (Thin Lizzy Tribute) (2000)
Only UFO can rock me (UFO Tribute) (2001)
Another Hair of the Dog (Nazareth Tribute) (2001)
Numbers from the Beast – An All Stars Tribute to Iron Maiden (2005)
World’s Greatest Metal – Tribute to Led Zeppelin (2006)
An ’80s Metal Tribute to Van Halen (2006)
Guest εμφανίσεις
English Steel: Start 'em young (1993, Song: „She goes down“)
English Steel: Lucky Streak Vol. II (1994, Songs: „Danger“, „Dirty“)
Aciarium: The Heavy Metal Superstars (1996)
Re-Vision: Longevity (2001)
Spearfish: Back, for the Future
Destruction: Inventor of Evil (2005)
Attick Demons: Attick Demons (2010, Song: "Atlantis")
Wolfpakk: Wolfpakk (2011)
Prassein Aloga: Midas Touch (2011, "See the Bodies" und "Flesh of Life")
Scelerata: The Sniper (2012) (Guest vocals, co-writing, composing)
Rushmore: Kingdom Of Demons (2013)
Jake E. Lee album: tba (2013)
