Φθάνοντας στον χώρο λίγο μετά τις 14:00, οι  Rollin' Dice είχαν ξεκινήσει το σετ τους και υπήρχε ήδη κινητικότητα, τηρουμένων των αναλογιών. Οι γενναίοι μπροστά στη μικρή σκηνή, βέβαια, δεν ήταν πολλοί. Απολύτως αναμενόμενα, η πλειονότητα του κοινού προτίμησε να αποφύγει τον δυνατό ήλιο και να καταναλώσει τα πρώτα (αλκοολούχα ή μη) υγρά της ημέρας. Ο ευθύς, bluesy rock ήχος τους, στα χαρτιά, μοιάζει ιδανικός για να δουλεύει άψογα επί σκηνής, και λίγο τα riff, λίγο τα groove, λίγο η διασκευή στο "I Want You (She's So Heavy)", η ώρα κύλησε κάτι παραπάνω από ευχάριστα· κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες, ωστόσο, το στοίχημα ήταν υπερβολικά δύσκολο για να κερδηθεί πλήρως.

Ακολουθώντας πιστά το πρόγραμμα οι  W.E.B. δεν άργησαν να πάρουν τις πόζες τους και η ανατολική σκηνή καλύφθηκε σε κόκκινους καπνούς. Αν το πρώτο όνομα της ημέρας είχε λίγη τύχη με το μέρος του, έστω και θεωρητικά, λόγω ύφους, εδώ τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Το ακραίο συμφωνικό metal της τετράδας δεν είναι το ευκολότερο για να υποστηριχθεί στο σανίδι, πόσο μάλλον σε καλοκαιρινό μεσημέρι. Ανάμεσα στα προηχογραφημένα, το corpsepaint και την απαγορευτική θερμοκρασία, η μπάντα το προσπάθησε στα όρια του δυνατού, με τους πρωταγωνιστικούς ρόλους να μοιράζονται ανάμεσα στον frontman και την μπασίστρια που συμπλήρωνε τα φωνητικά. Εν τέλει, αρκετοί σβέρκοι κουνήθηκαν, τα πρώτα κύματα χώματος της ημέρας σηκώθηκαν, αλλά οι περισσότεροι προτίμησαν να ψάξουν για σκιά.

Α.Μ.

Πρώτο συγκρότημα που βρέθηκε στο Terra Stage ήταν οι  Monument, έξι περίπου ώρες πριν τους κανονικούς Iron Maiden, με κόσμο μέχρι την κονσόλα και βεβαίως αρκετούς στα πέριξ. Για να μην είμαστε άδικοι βέβαια, οι Βρετανοί δεν απευθύνονται μόνο στους συμπατριώτες τους, αλλά επιτίθενται και σε άλλες χώρες, όπως αντιληφθήκαμε για παράδειγμα από το "Attila" (βλέπε Manilla Road και "Divine Victim") ή το "Lionheart" με το trademark ύφος των Running Wild να φωνάζει από τα διόδια των Αφιδνών.

Η άλλη μισή αλήθεια είναι ότι Monument αποτελούν εξαιρετικά δεμένη μπάντα και υπήρξαν ιδανικοί στον ρόλο τους, να μας βάλουν δηλαδή σε κλίμα μεταλλικού φεστιβάλ, με αρωγό τον καλό ήχο, στην τρίτη τους εμφάνιση στην χώρα μας μετά το 2015 και το 2016. Όσοι είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν την πρωτοτυπία στον βωμό καλοπαιγμένου, παραδοσιακού heavy metal, μπορούν αβασάνιστα να απευθυνθούν στα "Hair Of The Dog" και "Hellhound", και να περιμένουν την πεντάδα για ένα δικό της show, όπως υποσχέθηκε ο δικός μας Bruce, Peter Ellis, κατά το κλείσιμο.

Θ.Ξ.

Μετά το παλιομοδίτικο rock, το συμφωνικό extreme και το κλασικό heavy, οι  The Raven Age συνέχισαν τον απολύτως καλοδεχούμενο φεστιβαλικό ηχητικό αχταρμά, προσθέτοντας μια μοντέρνα πινελιά. Με τη ζέστη να καταλαγιάζει, σχετικά, αρκετός κόσμος μαζεύτηκε μπροστά στη μικρή σκηνή για να δει τον υιό Harris. Είναι σχεδόν δεδομένο πως οι λάτρεις του «παραδοσιακού» χώρου δεν θα βρουν πολλά πράγματα στο σύγχρονο μελωδικό ύφος του συγκροτήματος, αλλά κρίνοντας από τις αντιδράσεις και τον αριθμό του κόσμου που παρέμεινε εκεί για την επόμενη μία ώρα, θα ήταν ασφαλές να υποθέσει κανείς ότι στο διαρκώς αυξανόμενο κοινό υπήρξαν και μερικοί του «εναλλακτικού».

Με σύμμαχο τον καλό ήχο, η πεντάδα παρουσίασε το υλικό της με όλη την απαραίτητη ένταση και τα όχι-απαραίτητα-αλλά-προβλέψιμα triggers. Τα φωνητικά του Matt James στέκονταν ένα σκαλί ψηλότερα απ' οτιδήποτε άλλο, ενώ κάποια περάσματα στις διπλές κιθάρες ήταν το μοναδικό στοιχείο που λοξοκοιτούσε προς τους headliners. Πιστεύω ότι κανείς δεν τρέφει αυταπάτες για τον λόγο που είχαμε την ευκαιρία να δούμε αυτό το σχήμα και όχι κάποιο άλλο, με μεγαλύτερη παρουσία στον χώρο, θα ήταν άδικο όμως να παραβλεφθεί πλήρως η δύναμη με την οποία αποδόθηκαν το heavy groove του "Promised Land" και οι καλοστημένες, περίπου core εναλλαγές του "My Revenge".

Α.Μ.

Μετά τους Raven Age, οι οποίοι - ενώ φαινόντουσαν να αποδίδουν σωστά αυτό που πρεσβεύουν - δεν κατάφεραν να συγκινήσουν αρκετό κόσμο (ούτε καν για να πάει στην παγκοσμίου πρωτοτυπίας ανοδικού εδάφους προς τη Vibe σκηνή), ο  Mark Tremonti και η παρέα του κατέλαβαν την Terra σκηνή και μέσα στην μια ώρα που έπαιξαν φρόντισαν να επιβεβαιώσουν ότι αρκετοί θα παραμείνουν «εχθροί» της μουσικής τους, αλλά έκαναν πολύ περισσότερους νέους «φίλους».

Το alternative metal που παίζουν μπορεί να έχει πολλά (και καλά) thrash riff της σχολής των Metallica, αλλά έχει και μελωδικές γραμμές (κυρίως στα φωνητικά) που παραπέμπουν σε πιο μοντέρνα ακούσματα και ξενίζουν (ή μάλλον ξινίζουν) τους πιο παραδοσιακούς metal ακροατές, οι οποίοι μάλλον θεωρούν ότι η metal μουσική θα έπρεπε να σταματήσει την εξέλιξή της στην προηγούμενη ημέρα του Rockwave. Αλλά, ποιος νοιάζεται πραγματικά;

Με αρκετά καλό ήχο, που είχε ίσως λίγο περισσότερο ψηλά το μπάσο από το ιδανικό και ακόμα περισσότερη όρεξη οι Tremonti απέδωσαν εξαιρετικά καλά το υλικό τους και κατάφεραν να κάνουν αρκετά κεφάλια να κουνηθούν ρυθμικά στα riff τους, καθώς και να ανοίξουν κάμποσα circle pits. Προφανώς, η νεότερη γενιά που μαζεύτηκε από νωρίς μπροστά εκτίμησε αυτό που έβλεπε κι άκουγε, άσχετα αν δεν ήταν εξοικειωμένη με το υλικό της μπάντας.

Το ξεκίνημα έγινε ιδανικά με το "Another Heart" και το μεγάλο ρεφρέν του και συνεχίστηκε εξίσου δυναμικά με το "You Waste Your Time" από το πρώτο άλμπουμ (που είχε την τιμητική του) και το "My Last Mistake". Τα "So You're Afraid" και "Catching Fire" κράτησαν το ενδιαφέρον, αλλά ήταν το heavy mid-tempo riff του "Flying Monkeys" που τράβηξε το ενδιαφέρον περισσότερου κόσμου, σε μια σύνθεση που έχει κάτι από Metallica εποχής "Black Album".

Τα πρώτο highlight ήθρε με το "Radical Change", του οποίου τα thrash στοιχεία κατάφεραν να ξεσηκώσουν περισσότερο από κάθε άλλο το κοινό, το οποίοι επιδώθηκε σε circle pits και moshing. Το δεύτερο ήρθε με την μοναδική σύνθεση που έριξε τους τόνους, το τρομερό "Things I’ve Seen", στο οποίο ο Mark έδωσε και χώρο στον Eric Friedman να δείξει τις δεξιότητές του ως lead κιθαρίστας.

Το νέο άλμπουμ εκπροσωπήθηκε μόνο από το thrashy κι επιθετικό "Throw The To The Lions" και το ομότιτλο "A Dying Machine" με το δεύτερο να μην φαίνεται να δουλεύει τόσο καλά ζωντανά, όσο στουντιακά, ενώ το κλείσιμο ήρθε με το “Cauterize” (από το ομότιτλο δεύτερο άλμπουμ) και το “I Wish You Well” που αποτελεί το στάνταρ κλείσιμο των συναυλιών του Tremonti πυροδοτώντας κάποια τελευταία pits.

Συνολικά, η εμφάνιση της προσωπικής μπάντας του Mark Tremonti ήταν χορταστική και στο μπροστινό μέρος (καθώς σε ένα φεστιβάλ το που κάθεσαι διαμορφώνει και το πώς «βιώνεις» την κάθε εμφάνιση) ο κόσμος φάνηκε να την ευχαριστιέται, αφήνοντας την αίσθηση ότι οι Tremonti κέρδισαν με το σπαθί τους κάποιους νέους οπαδούς.

Χ.Κ.

Μετά τον Tremonti και ακριβώς στις 20:00 στη μικρή σκηνή του Terravibe εμφανίστηκαν οι  Volbeat, για πρώτη φορά μπροστά σε ελληνικό κοινό. Τους περιμέναμε αρκετά χρόνια και μετά από μια σειρά εξαιρετικών δίσκων ήρθε η ώρα. Παρά το ότι ήδη στο χώρο υπήρχαν αρκετές χιλιάδες κόσμου, η παρουσία μπροστά στη σκηνή για τους Δανούς δεν ήταν και η μεγαλύτερη δυνατή. Αλλά αυτοί δεν πτοήθηκαν.

Με το ξεκίνημα και το "The Devil’s Bleeding Crown" είδαμε αυτό που περιμέναμε. Ένα συγκρότημα γεμάτο ενέργεια, ένταση και πληθωρική σκηνική παρουσία. Η συνέχεια ήταν ανάλογη και η βουτιά στο παρελθόν επιβεβλημένη. Το medley με τα "Heaven Nor Hell / A Warrior's Call / I Only Want To Be With You" δημιούργησε διάθεση για χορό. Και να μη θες πάει μόνο του.

Η shady lady που λέγεται "Lola Montez" ήταν σαγηνευτική, το "The Lonesome Rider" ανάγκασε τον Poulsen να επιχειρήσει να μιμηθεί και τα γυναικεία φωνητικά, το χορευτικό "Sad Man’s Tongue" είναι πάντα εντυπωσιακό και όλα αυτά συνδεδεμένα και σε άψογη ροή με τα νεότερα "Seal The Deal", "Let It Burn", "Black Rose", "For Evigt".

Οι σχετικά λίγοι που αποφάσισαν να αφιερώσουν κάτι παραπάνω από μία ώρα για τους Δανούς το κατ’ ευχαριστήθηκαν. Ο άκρως επικοινωνιακός Michael Poulsen δεν έχανε ευκαιρία να σχολιάζει ποικιλοτρόπως, αναφερόμενος στην αγάπη του στον Johnny Cash, στους Iron Maiden ακόμα και στους Rotting Christ. Επίσης, δεν ξέχασε να αναφέρει το πόσο ωραία κορίτσια έχει η Ελλάδα, ενώ έδειχνε να εντυπωσιάζεται από την παρουσία και την υποστήριξη του ελληνικού κοινού.

Ο ήχος ήταν καθαρός και ευκρινής, αλλά σίγουρα θα μπορούσε να ήταν πιο δυνατός, κάτι που χρειαζόταν σε ορισμένα κομμάτια και αναμφίβολα θα απογείωνε την εμφάνισή τους. Ακόμα και η γκρίνια για την ανηφορική κλίση στο επίπεδο των θεατών σε σχέση με τη σκηνή - όντως πρωτότυπο - περνάει σε δεύτερη και τρίτη μοίρα.

Πέρα από τον ήχο, το setlist και τις όποιες αντιδράσεις του κοινού, αυτό που έμεινε στο τέλος ήταν μια εντυπωσιακή εμφάνιση από ένα συγκρότημα που βρίσκεται στα καλύτερα του και το οποίο πάνω στη σκηνή δε χάνει νότα, ενώ ο Poulsen αποδίδει με ζηλευτή ακρίβεια τις φωνητικές γραμμές και μελωδίες που έχει γράψει. Μια μπάντα που μπορεί να γεμίσει μια σκηνή όσο «μεγάλη» και να είναι και να συνεπάρει το κοινό που την παρακολουθεί. Εξαιρετικοί μουσικοί σε άψογη φόρμα και με φοβερή διάθεση.

Μετά από 75 λεπτά και με το "Still Conting" οι Volbeat ολοκλήρωσαν την πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα, μας ευχαρίστησαν, μας αποχαιρέτησαν και δώσαμε ραντεβού μπροστά από την κεντρική σκηνή του φεστιβάλ για να γίνουμε όλοι μας και πάλι παιδιά και να ανανεώσουμε τους όρκους της πίστης μας με αυτή τη μουσική.

Α.Κ.

Την  τελευταία φορά που είδα τους Iron Maiden στην χώρα μας (και μάλιστα στην Μαλακάσα) έφυγα εν μέρει αποκαρδιωμένος. Όχι γιατί οι Maiden δεν έπαιξαν καλά - αυτό είναι αδύνατο - αλλά γιατί ένιωσα ότι η φθορά του χρόνου είχε αρχίσει να δείχνει έντονα τα σημάδια πάνω τους και θεώρησα ότι οι μεγαλειώδεις εμφανίσεις με τις οποίες τους είχα συνδέσει μάλλον κλειδώθηκαν στο παρελθόν. Και να που επτά χρόνια μετά και πάνω από είκοσι χρόνια από την πρώτη φορά που είχα την ευτυχία να τους δω, οι Iron Maiden ήταν καλύτεροι από ποτέ.

Πριν συνεχίσω να θριαμβολογώ για το μουσικό κομμάτι, επιτρέψτε μου εδώ να γράψω κάτι που θεωρώ πολύ σημαντικό, και το οποίοι ευτυχώς δεν έγινε σημαντικότερο από την μουσική. Δεν είμαι ειδικός για να κρίνω, αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι ο συναυλιακός χώρος του Terra Vibe είναι κατάλληλος για να φιλοξενήσει 36.000 κόσμου, όπως ανέφερε ο Bruce Dickinson ότι προσήλθε. Προφανώς τους χωράει, αλλά με τι συνθήκες και τι συνέπειες;

Βάζω σε δεύτερη μοίρα το ότι καταφέραμε να φτάσουμε στο σπίτι μας στις 3:00 το πρωί μετά από απίστευτη ταλαιπωρία. Αναφέρομαι στο ότι αν επέλεγες να δεις το live από μια σχετικά καλή απόσταση από τη σκηνή (όπως εμείς) υπήρχε θέμα. Για να μεταφέρω την εμπειρία που είχαμε με τους ανθρώπους που βλέπαμε μαζί στη συναυλία, καθόμασταν δίπλα στον πύργο του ηχολήπτη μπροστά από το ενδιάμεσο σιδερένιο διαχωριστικό που είχε τοποθετηθεί. Από ένα σημείο και μετά (μετά από κάποια τραγούδια που έγινε χαμός) ήταν αδύνατο για κάποιον να κουνηθεί, πόσο δε να αποχωρήσει αν το θελήσει και είδα κόσμο να φτάνει στα όρια της λιποθυμίας, να πιέζεται στο διαχωριστικό και γενικά ανθρώπους να φτάνουν σε οριακό επίπεδο, χωρίς να μπορούν να φύγουν, έστω και με δυσκολία. Ειλικρινά, δεν θέλω να σκέφτομαι τις συνέπειες αν γινόταν κάτι κακό...

Φαντάζομαι πως η απάντηση θα είναι  «και τι περίμενες σε μια συναυλία των Maiden;» ή «ας μην πήγαινες τόσο μπροστά» αλλά επιτρέψτε μου να έχω μια διαφορετική άποψη και για τα δυο, έχοντας δει τους Iron Maiden πολλές φορές ξανά και έχοντας παρευρεθεί σε φεστιβάλ με πολλαπλάσιο κόσμο, αρκετές φορές.

Πίσω στην θριαμβολογία, με καθυστέρηση 45 λεπτών σε σχέση με το ανακοινωμένο πρόγραμμα...

Όπως ανέφερα και πριν, αυτή ήταν μάλλον η καλύτερη εμφάνιση των Iron Maiden επί ελληνικού εδάφους, με εξαίρεση εκείνη του '88 για την οποία δεν θα μπορούσα να έχω άποψη. Ήταν μια εμφάνιση που στη μεγαλύτερη διάρκειά της φλέρταρε με το «10» σε όλα τα επίπεδα.

Τι να πεις για το setlist όπου το ένα τραγούδι ήταν καλύτερο από το άλλο; Τι να πεις για τον ήχο όπου από την πρώτη νότα ήταν άψογος και απόλυτα ισορροπημένος; Τι να πεις για τα εντυπωσιακά σκηνικά που άλλαζαν από τραγούδι σε τραγούδι, δημιουργώντας μια μοναδική ατμόσφαιρα για το καθένα; Τι να πεις για την μουσική απόδοση των McBrain/Smith/Murray/Gers  και φυσικά του καπετάνιου Harris και την όρεξη εικοσάχρονων που είχαν;

Και τι να πεις για τον Bruce Dickinson; Ο άνθρωπος είναι πολύ παραπάνω από «απλά χαρισματικός». Κατ’ εμέ είναι η σημαντικότερη προσωπικότητα και ο σπουδαιότερος τραγουδιστής στη heavy metal μουσική. Αεικίνητος, όργωνε τη σκηνή και αλλάζοντας κουστούμια έμπαινε στο πετσί της κάθε ερμηνείας, σαγηνεύοντας τον κόσμο με κάθε απλή κίνησή του προς αυτόν. Το οξύ πνεύμα του και το χιούμορ του ήταν παρόντα στα λίγα μόνο λεπτά που μίλησε πριν το "The Clansman" (μα "Fear Of The Duck";) και τι να πει κανείς για το επίπεδο της απόδοσής του... Θυμόμουν κάποιος να λένε πόσο εντυπωσιακό ήταν το πώς κρατιέται ο (συγκινητικός ήταν η αλήθεια) Rob Halford και η διαφορά του Bruce μου έμοιαζε χαώδης. Και για να μην το πάρουν λάθος κάποιοι, δεν υποτιμώ τον Halford, αλλά προσπαθώ να τονίσω το πόσο «υπεράνθρωπο» ήταν αυτό που έκανε ο Dickinson, ενώσω όργωνε τη σκηνή. Και να σημειώσουμε ότι έχει περάσει την απόλυτη δοκιμασία της αντιμετώπισης καρκίνου, όταν άλλοι τραγουδιστές λυγίζουν από ένα κρύωμα...

Αλήθεια, τι περιμένει κανείς να γίνει όταν το σετ ξεκινάει με το "Aces High" και ειδικά όταν αποδίδεται τόσο τέλεια κι ενώ το εντυπωσιακό spitfire αιωρείται πάνω από την μπάντα, πέραν από πανζουρλισμό; Το δε "Where Eagles Dare" που ακολούθησε πραγματικά ήταν ένα τραγούδι που έπρεπε να βιώσουμε ζωντανά και αποδόθηκε τέλεια, πριν το "Two Minutes Το Midnight" ξεσηκώσει ακόμα περισσότερο τον κόσμο ως ένα ακόμα all-time favorite classic.

Ο μοναδικός χρόνος που δόθηκε στον Dickinson να μιλήσει στον κόσμο ήταν πριν το "The Clansman" του έδωσε την ευκαιρία να μιλήσει για την θεματική του πολέμου και της ελευθερίας που πραγματεύονται πολλά από τα τραγούδια που θα παρουσίαζαν, ενώ αναφέρθηκε στους στίχους των τριών πρώτων τραγουδιών καθώς και σε αυτού που ακολουθούσε. Το έπος μέσα από το "Virtual XI" συνοδεύτηκε από το sing along που του αναλογεί και αποτέλεσε μια από τις πιο ωραίες στιγμές του live, πριν το "The Trooper" προκαλέσει τον πανικό που μια ζωή θα προκαλεί η ακρόασή του, πόσο δε όταν αποδίδεται ζωντανά. Κατά τη διάρκειά του ο Eddie βγήκε στη σκηνή ντυμένος βρετανός στρατιώτης και ξιφομάχησε με τον Bruce Dickinson, ο οποίος εκτός από τη βρετανική σημαία ανέμισε και την ελληνική.

Πώς να κρίνεις το "Revelations"; Είναι μια από τις καλύτερες συνθέσεις των Iron Maiden (και συνεπώς της heavy metal μουσικής) που με το χρόνο όχι μόνο δεν φθείρονται, αλλά αποκτούν περισσότερη αξία. Όμως, δεν είναι μόνο οι πιο παλιές συνθέσεις που αποδεικνύεται ότι έχουν σύμμαχο το χρόνο, αλλά και οι σχετικά πιο νέες. Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι το επικό "For The Greater Good Of God" ή το σχεδόν εικοσαετές πλέον "Wicker Man" δεν έχουν θέση δίπλα στα κλασσικά έπη των Iron Maiden; Μόνο κάποιος που δεν ήταν σε αυτή τη συναυλία...

Το "Sign Of The Cross" το θεωρώ, επίσης, από τα καλύτερα τραγούδια που έχει γράψει ο Harris και έχοντας προσωπική αδυναμία σε αυτό, αλλά και με τον Dickinson να το ανεβάζει ακόμα περισσότερο με την ερμηνεία του, ήταν μια από τις 2-3 καλύτερες στιγμές της βραδιάς όντας μια κορύφωση ανάμεσα σε κορυφώσεις. Επίσης, εντυπωσιακός ήταν ο Ίκαρος που στήθηκε πάνω από στη σκηνή και στο τέλος κάηκε, καθώς ο Harris πλέον έχει μάλλον εγκαταλείψει τους εγωισμούς του παρελθόντος και το αγαπημένο όσο λίγα "Flight Of Icarus" βρήκε και πάλι θέση μετά από καιρό στο set της μπάντας προς τέρψιν όλων μας.

Όσο και να λέμε μερικές φορές ότι έχουμε βαρεθεί να ακούμε κάποια τραγούδια ή να ζητάμε να μην επαναλαμβάνονται στο setlist κάποιων συγκροτημάτων, κάθε φορά που αποδίδονται ζωντανά μας κάνουν να θέλουμε να καταπιούμε τη γλώσσα μας και μας αποστομώνουν. Ένα τέτοιο είναι και το "Fear Of The Dark" όπου ο Dickinson με το κατάλληλο κουστούμι και την σχεδόν θεατρική ερμηνεία του μας παρέσυρα να τραγουδήσουμε ξανά όλες τις μελωδίες του λες και ήταν πρώτη φορά και φυσικά είχε την μεγαλύτερη ανταπόκριση από τον κόσμο, πριν τα εξίσου κλασσικά "The Number Of The Beast" και "Iron Maiden" έκλεισαν το σετ με εντυπωσιακά σκηνικά και μέσα σε αναμενόμενη αποθέωση.

Η μικρή παύση έφερε την μπάντα πίσω για το encore, ώστε να εκπροσωπηθεί και το "Seventh Son Of A Seventh Son" με ένα κομμάτι και δη με το προφανές "The Evil That Men Do" και με μια όσο επική όσο του αναλογεί εκτέλεση του "Hallowed Be Thy Name", το οποίο επανήλθε στο σετ της μπάντας μετά την αστεία δικαστική διαμάχη. Δυστυχώς, στο "Run To The Hills" είχα στραμμένη στην προσοχή μου στο να προσπαθήσω να βρω λίγο αέρα για να αναπνεύσω παρά στο να απολαύσω το τραγούδι, αλλά αυτά τα είπαμε και εν τέλει δεν έχουν να κάνουν σε τίποτα με την τέλεια απόδοση που είχαν οι Iron Maiden.

Πριν αποχωρήσουν από τη σκηνή ο Bruce Dickinson πείραξε λίγο τον κόσμο, αναφέροντας ότι θα επιστρέψουν ξανά οι Iron Maiden για να παίξουν το τραγούδι που όλοι πάντα περιμένουν και τραγουδώντας a capella δυο-τρεις στίχους από το "Alexander The Great". Μόνο αφού έκλεισαν τα φώτα και ξεκίνησε να παίζει το "Always Look On The Bright Side Of Life" ο κόσμος συνειδητοποίησε ότι θα μπορούσε σιγά-σιγά να ξεκινήσει να απομακρύνεται από τον χώρο, ίσως περιμένοντας για κάτι παραπάνω (αν και θα έπρεπε να ξέρουν ότι δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση).

Γενικά, ο κόσμος ήταν ιδιαίτερα εκδηλωτικός καθ' όλη τη διάρκεια της εμφάνισης των Maiden και επικρατούσε ένας δικαιολογημένος ενθουσιασμός και μια «γηπεδική» ατμόσφαιρα, καθώς τα καπνογόνα έδιναν και έπαιρναν. Όμως, όσο κι αν κάνουν ωραίο το σκηνικό, η αλήθεια είναι πως σε σημεία η όλη κατάσταση γινόταν αποπνικτική, ειδικά σε συνδυασμό με την άπειρη σκόνη που εισπνέαμε.

Έχοντας δει την προ τετραετίας "Maiden England" περιοδεία είχα αποφανθεί ότι εκείνη ήταν η καλύτερη συναυλία των Iron Maiden που είχα παρακολουθήσει και είχα εντυπωσιαστεί με το πώς μπόρεσαν να καταφέρουν κάτι τέτοιο μετά από τόσα χρόνια καριέρας. Ε, δεν ξέρω τι συμφωνία έχουν κάνει και με ποιον, αλλά μου φαίνεται σχεδόν αδιανόητο πως αυτή εδώ η εμφάνισή τους, εν έτει 2018, ήταν ακόμα καλύτερη. Δεν ήταν μόνο μια από τις μεγαλύτερες (αν όχι η μεγαλύτερη) σε προσέλευση heavy metal συναυλίες στη χώρα μας, αλλά και μια από τις σπουδαιότερες που έχουμε δει ποτέ.

Ενώ οι Άγγλοι περιμένουν μάταια το ποδόσφαιρο να γυρίσει στο σπίτι του, οι Iron Maiden φροντίζουν το heavy metal να μη φύγει ποτέ από αυτό, διατηρώντας αδιαμφισβήτητη την πρωτοκαθεδρία τους με εμφανίσεις σαν αυτή που βιώσαμε.

Χ.Κ.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά