Πήγαμε στη μεγαλύτερη και καλύτερη συναυλία των Iron Maiden στην Ελλάδα. Η sold out βραδιά του Rockwave Festival που έγραψε ιστορία σε 36 εικόνες
Τιναφτόρε; Οι Iron Maiden έσπασαν την παρθενιά μιας γενιάς το 1988 με την πρώτη τους εμφάνιση στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας. Μια συναυλία-ορόσημο, με αντίτιμο εισιτηρίου 1.800 δραχμές, που άρχισε δειλά-δειλά να βάζει την Ελλάδα στον ευρωπαϊκό συναυλιακό χάρτη. 30 χρόνια μετά, η «Σιδηρά Παρθένα» εμφανίστηκε στην τρίτη και τελευταία μέρα του Rockwave Festival, που είχε την υποστήριξη της Athens Voice και του Athens Voice Radio 102.5, ξεπερνώντας κάθε προσδοκία στην προσέλευση κόσμου και στην απόδοσή της.
Έχεις καταλάβει πως έχεις ζήσει μια «ήμουν κι εγώ εκεί» συναυλία όταν η ενέργεια μεταφέρεται σαν ηλεκτρικό ρεύμα από εσένα στο διπλανό σου και καταλαμβάνει ολόκληρο το ακροατήριο. Όταν οι άνθρωποι πηγαίνουν σε αυτές για να γίνουν ένα με το πλήθος και όχι να ξεχωρίσουν από αυτό, όπως συνηθίζεται σε ένα μπαρ ή ένα κλαμπ που είναι στη μόδα.
Η εκρηκτική εμφάνιση των Judas Priest που προηγήθηκε την Πέμπτη στο Terra Vibe είχε ζεστάνει τη διάθεση των metallers και η Μαλακάσα από τις μεσημεριανές ώρες γέμιζε με κόσμο. Rollin' Dice, W.E.B., Monument, The Raven Age, Tremonti και Volbeat γνώριζαν πως θα ανοίξουν τη μεγαλύτερη συναυλία του φετινού καλοκαιριού και έκαναν το όνειρό τους πραγματικότητα, κερδίζοντας αναλογικά με το εκτόπισμά τους το ενδιαφέρον και την παρουσία του κόσμου.
ΣΧΕΤΙΚΑ
Από τις απογευματινές ώρες διαφάνηκε πως οι Iron Maiden, που μετά την περιπέτεια του Bruce Dickinson με τον καρκίνο και την περιοδεία για το άλμπουμ «The Book Of Souls» επέστρεφαν με τη «Legacy of the beast» τουρνέ τους, θα έδιναν άλλο ένα sold out gig στον κόσμο. H βαρύτητα στο άλμπουμ «Piece Of Mind», με τη ζωντανή απόδοση του «Flight Of Icarus» στο setlist μετά από 32 χρόνια, έπεισε ακόμα περισσότερους να δώσουν το παρών. Οέ, οέ, οέ, οέ, Maiden ολέ.
ΣΧΕΤΙΚΑ
«We shall fight on beaches, we shall fight on the landing grounds, we shall fight in the fields and in the streets, we shall fight on the hills, we shall never surrender». Αφού ακουστεί το απόσπασμα από την ιστορική ομιλία του Ουίνστον Τσόρτσιλ που προλογίζει το «Aces High», το σεξτέτο αλωνίζει τη σκηνή και το βρετανικό καταδιωκτικό Spitfire ορθώνεται στο Terra Vibe, απογειώνοντας την κατάσταση. Δεν είναι λογικό όταν ο frontman τους στον ελεύθερο χρόνο του πιλοτάρει αεροπλάνα και η μπάντα διαθέτει πλέον το δικό της, όπως το είδαμε στο «Flight 666»;
Χρειάζονται μερικά δευτερόλεπτα για να γίνει η Μαλακάσα γήπεδο, τα καπνογόνα να χρωματίσουν την ατμόσφαιρα και να νιώσεις τι συμβαίνει. Βαριά βιομηχανία οπαδών; Καθόλου περίεργο, αφού τα γνωστά ποδοσφαιρόφιλα αισθήματα του Steve Harris δεν κρύφτηκαν ποτέ και η West Ham είναι η δεύτερη ομάδα κάθε metalhead.
Scream for me Athens. O Bruce Dickinson ανακοινώνει πως 36.000 άνθρωποι βρίσκονται απόψε εδώ σε ένα ιστορικό sold out και οι πόρτες ανοίγουν για να μη χάσει κανείς αυτή τη στιγμή. Το crew με τις χακί στολές δρα σε στρατιωτικό βηματισμό, ο Air-Raid Siren υπενθυμίζει πως το Spitfire έπαιξε το δικό του ρόλο στην ήττα των ναζί στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο για να αποφευχθούν ίσως οι άστοχες ενστάσεις περί μιλιταρισμού. «Where Eagles Dare», «2 Minutes To Midnight» και η ψευδαίσθηση πως μπορεί να είσαι στο Hammersmith Odeon του Λονδίνου ή στο Long Beach Arena της Καλιφόρνια, όπως στη φωτογραφία που κοσμούσε το gatefold βινύλιο του «Live After Death» είναι πιο αληθινή από κάθε άλλη φορά.
Στο «The Clansman» ο Bruce Dickinson μεταφέρει την Ελλάδα στη Σκωτία του Ουίλιαμ Γουάλας, επισημαίνοντας, με τη βρετανική λεπτότητα που τον διακρίνει, πως δεν ήρθε να μιλήσει για δημοκρατία στη χώρα που αυτή γεννήθηκε και οδηγώντας σε ένα καθαρτικό ξέσπασμα τους 40.000 ανθρώπους που φωνάζουν «Freedom». Απελευθερωμένοι από το να κερδίσουν το κοινό, αφού αυτό έχει ήδη συμβεί, οι Iron Maiden ανεβάζουν ακόμα περισσότερο την απόδοσή τους, σε σημείο που να φαίνεται απίστευτο, και προκαλούν front row έκτακτα περιστατικά με τις πρώτες βοήθειες να σπεύδουν να βγάζουν όσους δεν αντέχουν την αδρεναλίνη τους.
Γιατί οι Iron Maiden είναι αυτή τη στιγμή μια από τις σπουδαιότερες μπάντες όλων των εποχών; Αν και το ερώτημα μοιάζει ρητορικό, το γεγονός πως μετεξέλιξαν την έννοια του σόου επενδύοντας μεγάλα ποσά στη θεατρικότητα που αποπνέει η σκηνογραφία τους αλλά και η τελειομανία τους για ό,τι φτάνει στα αυτιά των ακροατών είναι δύο απαντήσεις. Άλλο σκηνικό σε κάθε τραγούδι, o φωτοβόλος σταυρός που υψώνει στο «Sign Of The Cross» o Bruce Dickinson περιφέροντάς τον από τη μία άκρη της σκηνής ως την άλλη, οι δισολίες σήμα-κατατεθέν των Dave Murray και Adrian Smith, ο γλυκά ποζεράς Janick Gers, ο Nicko McBrain που βγάζει από το νέο drum kit του ό,τι καλύτερο ακούστηκε στη Μαλακάσα, προκαλούν ένα ντόμινο και η κινούμενη ανθρωπομάζα στις οθόνες είναι ένα από τα στιγμιότυπα αυτής της καθηλωτικής υπερπαραγωγής που πέρασε και από την Ελλάδα.
Έχοντας χρόνια ξεπεράσει τα αυστηρά σύνορα του heavy metal με τραγούδια όπως το «Fear Of The Dark», οι Iron Maiden είναι μια μπάντα που ενώνει ανθρώπους. Αυτό δεν είναι άλλωστε το rock στην ευρύτερή του έννοια; Μπορεί να έχεις μακριά μαλλιά, ή όχι πια, να είσαι άσχημη ή να σε ποθούν όλοι, να μην έχεις χρήματα ή να έχεις πολλά, να είσαι πιτσιρίκι ή να είσαι, όπως κι αυτοί, στα «ήντα». Στις συναυλίες τους θα νιώσεις τη φωνή του Bruce Dickinson να βγαίνει από την ψυχή του και να φτάνει στη δική σου, το μπάσο του Steve Harris να δονεί το υπογάστριό σου, τον Eddie και τη νεκρομυθολογική διάσταση που τον περιβάλλει να σε καλεί όταν βγαίνει στη σκηνή για να φύγεις λίγο από τον βαρετό κόσμο των ζωντανών. Iron Maiden’s gonna get you, no matter how far.
Το «The Number Of The Beast» ακούγεται ενώ γύρω συμβαίνουν σημεία και τέρατα, το moshpit και το crowd surfing δεν σταματά, και στο encore η τριπλέτα των «The Evil That Men Do», «Hallowed Be Thy Name» και «Run Τo Τhe Hills» ρίχνει αυλαία στην καλύτερη συναυλία που είδαμε ποτέ στη χώρα από το συγκρότημα που έβαλε στο metal και τους καλπάζοντες ρυθμούς του, τη λογοτεχνία, την τεχνική και το έξυπνο μάρκετινγκ.
Το πανό «Alexander The Great» που απλώθηκε, προκάλεσε συζητήσεις αν θα κάνουν το «μπαμ» και θα το ερμηνεύσουν ή όχι, με τον Bruce Dickinson να επιστρέφει στη σκηνή και να άδει α καπέλα το ρεφρέν του αποχαιρετώντας γυναίκες, άνδρες και παιδιά την ώρα που ένα μισό φεγγάρι φώτιζε το Terra Vibe. Ποιος ξέρει; Αυτή τη βραδιά οι Iron Maiden παίζει να ακούστηκαν μέχρι κι εκεί. Up the Irons.
