Seventh Son of a Seventh Son

1988

Εξώφυλλο άλμπουμ

Studio άλμπουμ από τους Iron Maiden
Κυκλοφόρησε	11 Απριλίου 1988
Ηχογραφήθηκε	Musicland Studios στο Μόναχο, Γερμανία, Φεβρουάριος - Μάρτιος 1988
Είδος	Heavy metal
Διάρκεια	43:50
Γλώσσα	Αγγλικά
Εταιρεία	EMI
Παραγωγός	Martin Birch
Singles από το Seventh Son of a Seventh Son
"Can I Play with Madness" Κυκλοφόρησε: 20 March 1988 "The Evil That Men Do" Κυκλοφόρησε: 1 August 1988 "The Clairvoyant (live)" Κυκλοφόρησε: 7 November 1988 "Infinite Dreams (live)" Κυκλοφόρησε: 6 November 1989

Seventh Son of a Seventh Son (1988)

Το Seventh Son of a Seventh Son είναι το έβδομο στούντιο άλμπουμ του Βρετανικού heavy metal συγκροτήματος των Iron Maiden, που κυκλοφόρησε το 1988 από την EMI στην Ευρώπη και από τη θυγατρική της, την Capitol Records στις Η.Π.Α (κυκλοφόρησε ξανά από την Sanctuary/Columbia Records στις Η.Π.Α το 2002).

Είναι η πρώτη κυκλοφορία των Iron Maiden που έχει keyboards και, όπως το The Number of the Beast και, αργότερα, το Fear of the Dark και το The Final Frontier, μπήκε στο No. 1 στο UK Albums Chart. Σηματοδοτεί επίσης την πρώτη εμφάνιση πολλών progressive rock στοιχείων, ειδικότερα στη διάρκεια και στο ρυθμό(odd-time signatures) στο ομότιτλο τραγούδι "Seventh Son of a Seventh Son," αλλά και το γεγονός ότι είναι ένα θεματικό άλμπουμ.

Παρασκήνιο

Την ιδέα να βασιστεί το άλμπουμ γύρω από την λαογραφική έννοια έβδομος γιος του έβδομου γιου ( the seventh son of a seventh son) την είχε ο μπασίστας Steve Harris αφού είχε διαβάσει το Seventh Son του Orson Scott Card. Ο Harris δήλωσε, "Ήταν το έβδομο μας άλμπουμ και δεν είχα κάποιο τίτλο ούτε καμία ιδέα. Μετά διάβασα την ιστορία για τον έβδομο γιο, αυτή τη μυστηριώδη φιγούρα που υποτίθεται ότι είχε όλα αυτά τα παραφυσικά χαρίσματα, όπως δεύτερη όραση και άλλα, και στην αρχή, ήταν απλά ένας καλός τίτλος, καταλαβαίνεις? Αλλά μετά τηλεφώνησα στον Bruce [Dickinson] και αρχίσαμε να μιλάμε γι’ αυτό και η ιδέα προχώρησε."

Μετά την απόρριψη του υλικού του στο προηγούμενο άλμπουμ, το Somewhere in Time του 1986, ο Dickinson ένιωσε ότι ο ρόλος του μέσα στο συγκρότημα είχε ελαττωθεί, καθώς "είχε γίνει απλά ο τραγουδιστής," αλλά ενθουσιάστηκε όταν ο Harris του εξήγησε την ιδέα του: "Σκέφτηκα, 'Τι ωραία ιδέα! Εξαιρετική!' Και φυσικά ήμουν πολύ χαρούμενος κι εγώ, επίσης, γιατί τηλεφώνησε σε εμένα για να το συζητήσουμε και να μου ζητήσει αν είχα τίποτα τραγούδια που μπορεί να ταίριαζαν με αυτό το θέμα. Ήμουν κάπως, 'Μάλλον όχι, αλλά δώσε μου ένα λεπτό και θα δω τι μπορώ να κάνω.'" Μιλώντας για το δίσκο χρόνια αργότερα, ωστόσο, ο Dickinson παρατήρησε ότι "σχεδόν κάναμε κάτι εξαιρετικό", εξηγώντας ότι, "ήταν μόνο το μισό άλμπουμ με το ίδιο θέμα. Δεν κάναμε καμία προσπάθεια, όπως θα έπρεπε. Το 'Seventh Son...' δεν έχει κάποια ιστορία. Είναι για το καλό και το κακό, για τον παράδεισο και την κόλαση, αλλά έτσι δεν είναι κάθε δίσκος των Iron Maiden?"

Εκτός από την επιστροφή του Dickinson στη σύνθεση, το άλμπουμ είναι επίσης γνωστό για τον αριθμό των τραγουδιών που προέκυψαν από συνεργασίες, σε αντίθεση με το προηγούμενο, τα πέντε από τα οχτώ τραγούδια είναι αποτέλεσμα κοινής προσπάθειας. Σύμφωνα με τον Harris, αυτό προέκυψε "γιατί περνούσαν περισσότερο χρόνο τσεκάροντας ο ένας τον άλλο για να δουν τι είχε κάνει ο καθένας, για να βεβαιωθούν ότι η ιστορία ταίριαζε κατάλληλα και οδηγούσε κάπου." Για να βεβαιωθούν ότι κάθε τραγούδι θα ταίριαζε με το θέμα του δίσκου, το συγκρότημα αποτύπωσε ένα βασικό περίγραμμα για την ιστορία, για το οποίο δηλώνει ο Harris "δεν έκανε την σύνθεση πιο εύκολη ... Πιθανότατα μου πήρε περισσότερο χρόνο να ετοιμάσω τις συνθέσεις αυτού του άλμπουμ, απ’ όσο σε οποιοδήποτε άλλο. Αλλά το υλικό που προέκυψε στον καθένα μας, μόλις συμφωνήσαμε ότι οπωσδήποτε θα πηγαίναμε για ένα πλήρως ανεπτυγμένο 'θεματικό' άλμπουμ, πραγματικά με ξάφνιασε. Ήταν τόσο καλύτερο από οτιδήποτε έχουμε κάνει εδώ και χρόνια..."

Αναφορικά με το στυλ, το Seventh Son of a Seventh Son αναπτύσσει τους ήχους που ακούστηκαν για πρώτη φορά στο Somewhere in Time, παρόλο που οι synth ήχοι έγιναν περισσότερο από keyboards παρά από bass ή guitar synthesizers. Σύμφωνα με τον Dickinson, το συγκρότημα αποφάσισε να μην προσλάβει keyboard player, και τα τμήματα αυτά παίχτηκαν "με ένα μόνο ελεύθερο δάχτυλο κυρίως από τον Adrian [Smith, κιθαρίστα], τον Steve, τον μηχανικό ή οποιονδήποτε είχε ένα ελεύθερο δάχτυλο εκείνη τη στιγμή." Ο Harris ήταν λάτρης αυτού του έργου, παρά το γεγονός ότι ο δίσκος δεν πούλησε τόσο καλά όσο ο προηγούμενος στις Ηνωμένες Πολιτείες; "Πίστεψα ότι ήταν το καλύτερο άλμπουμ που κάναμε μετά το Piece of Mind. Μου άρεσε γιατί ήταν περισσότερο progressive - τα keyboards ταίριαξαν εξαιρετικά – γιατί με αυτές τις επιρροές μεγάλωσα, και είχα θυμώσει τόσο πολύ με τους Αμερικανούς, γιατί δεν έμοιαζε να το αποδέχονται τόσο. Όλοι έλεγαν μετά ότι ήταν ένα άλμπουμ Ευρωπαϊκού ήχου. Δεν είμαι τοόσο σίγουρος γι’ αυτό. Τι είναι ένα άλμπουμ με Ευρωπαϊκό ήχο? Για μένα είναι ένα άλμπουμ με Maiden ήχο."

Το άλμπουμ ήταν στο No. 1 στο UK Albums Chart (το πρώτο τους μετά το The Number of the Beast) και No. 12 στις Η.Π.Α, ενώ τα "Can I Play with Madness", "The Evil That Men Do", "The Clairvoyant (live)" και"Infinite Dreams (live)" έφτασαν στη No. 3, No. 5, No. 6 και No. 6 θέση αντίστοιχα στο UK Singles Chart. Ο Smith τονίζει το "Can I Play with Madness" ως "το πρώτο κατάλληλο hit single."

Για να προωθήσουν το άλμπουμ, έδωσαν μία σειρά από συνεντεύξεις στην τηλεόραση, το ραδιόφωνο και τον τύπο οργανώνοντας μία βραδιά στο Castle Schnellenberg στο Attendorn, στην Γερμανία πριν την κυκλοφορία του άλμπουμ, και πριν να ξεκινήσουν την περιοδεία τους το Μάιο, την οποία παρακολούθησαν πάνω από δύο εκατομμύρια άνθρωποι αθροιστικά παγκοσμίως στο διάστημα των επτά μηνών που διήρκησε. Τον Αύγουστο, το συγκρότημα ήταν headline στο Φεστιβάλ του Monsters of Rock στο Donington Park για πρώτη φορά μπροστά σε ένα κοινό 107,000 ατόμων, το μεγαλύτερο στην ιστορία του Donington, και ηχογράφησαν ένα video concert, με τίτλο Maiden England στα NEC, στο Birmingham τον Νοέμβριο. Για να μπορέσουν να παράγουν τον ήχο από τα keyboards του άλμπουμ στην σκηνή, το συγκρότημα στρατολόγησε τον Michael Kenney, τον τεχνικό του μπάσου του Steve Harris, να παίξει τα keyboards σε ολόκληρη την περιοδεία, κατά τη διάρκεια της οποίας θα έπαιζε το τραγούδι "Seventh Son of a Seventh Son" πάνω σε ένα ανυψωτικό όχημα με το ψευδώνυμο "Ο κόμης" (the count)(και θα φορούσε μάυρη κάπα και μάσκα).

Το Seventh Son of a Seventh Son και περιοδεία που ακολούθησε σημαδεύτηκαν από την τελευταία εμφάνιση του Adrian Smith μέχρι που επέστρεψε στο συγκρότημα το 1999. Ο κιθαρίστας αποχώρησε στο στάδιο της προ-παραγωγής του επόμενου άλμπουμ του συγκροτήματος, No Prayer for the Dying (1990), καθώς δεν ήταν ευχαριστημένος με την κατεύθυνση που έπαιρνε το συγκρότημα, ομολογώντας ότι "πίστεψα ότι πηγαίναμε στη σωστή κατεύθυνση με τα δύο τελευταία άλμπουμ" και ότι "πίστεψα ότι έπρεπε να συνεχίσουμε να προχωράμε μπροστά και απλά δεν ένιωθα έτσι."

Τραγούδια

Το "The Clairvoyant" ήταν το πρώτο τραγούδι που γράφτηκε για το δίσκο. Σύμφωνα με τον Steve Harris, οι στίχοι είναι εμπνευσμένοι από το θάνατο του μέντιουμ Doris Stokes, ο οποίος λέει "Σκέφτηκα, είναι λίγο παράξενο, ξέρεις, αν ήταν μέντιουμ αναρωτιέμαι αν θα είχε προβλέψει το θάνατό της?" Σε αυτό το σημείο ο Harris ξεκίνησε να γράφει το "Seventh Son of a Seventh Son", που το έδωσε τότε την ιδέα να κάνουν όλο το άλμπουμ σε ένα θεματικό δίσκοwhich then gave him the idea of turning the full album into a concept record.

Σύμφωνα με τον Smith, το τραγούδι "Can I Play with Madness" "ξεκίνησε ως μπαλάντα που δούλευα με τίτλο 'On the Wings of Eagles'. Ο Bruce είχε μία στροφή για το τραγούδι αλλά ήθελε να αλλάξει τον τίτλο σε 'Can I Play with Madness.' Πρέπει να παραδεχτώ, ότι αυτός ο τίτλος ακουγόταν καλύτερος. Έτσι πήραμε αυτόν που άρεσε επίσης και στον Steve. Ήταν ιδέα του Steve να αλλάξουμε τον ρυθμό στη μέση και να κάνουμε αυτό το πέρασμα, που του έδωσε επίσης την ώθηση που χρειαζόταν." Σύμφωνα με τον Dickinson, όμως,η προσθήκη του Harris είχε ως αποτέλεσμα "μία μεγάλη φιλονικία ... ο Adrian πραγματικά το μίσησε."

Το Metal Hammer δηλώνει ότι το "Moonchild" βασίστηκε στο μυθιστόρημα του Aleister Crowley με το ίδιο όνομα, ενώ το "Infinite Dreams" είναι για ένα χαρακτήρα που "κάνει έκκληση σε ένα πνευματιστή να ξεκλειδώσει το νόημα πίσω από τα βασανισμένα όνειρά του", ενώ η Sputnikmusic ανέφερε ότι το τραγούδι επίσης εξερευνά "θέματα της πραγματικότητας, τη ζωή μετά το θάνατο, και το νόημα της ζωής." Το τελευταίο τραγούδι, "Only The Good Die Young", κλείνει την ιστορία και αργότερα εμφανίστηκε σε ένα επεισόδιο της τηλεοπτικής σειράς του ‘80 Miami Vice. Ο δίσκος ξεκινάει και τελειώνει με ένα παρόμοιο σύντομο ακουστικό κομμάτι που συνοδεύεται από δύο στροφές στίχων, τα οποία σύμφωνα με την Sputnikmusic, "προδιαγράφει τη μοίρα και την αποτυχία για τον πρωταγωνιστή" και "ολοκληρώνει το άλμπουμ".

Το "The Evil That Men Do", το "The Clairvoyant" και το "Can I Play with Madness" είναι τα πιο συχνά τραγούδια που παίζουν μετά την περιοδεία 7th Tour of a 7th Tour.

Εικονογράφηση εξώφυλλου

Σύμφωνα με το Rod Smallwood, τον μάνατζερ του συγκροτήματος, ζήτησαν από τον Derek Riggs (τον σχεδιαστή του συγκροτήματος) αντίθετα με τα προηγούμενα άλμπουμ, να δημιουργήσει "κάτι απλά σουρεαλιστικό και παράξενο". Ο Riggs επιβεβαιώνει ότι "Είπαν ότι ήθελαν κάτι από τα σουρεαλιστικά σχέδια μου. Αφορά την προφητεία και το να βλέπουμε το μέλλον και θέλουμε ένα από τα σουρεαλιστικά σου σχέδια.' Αυτή ήταν η ενημέρωση ... Είχα πολύ λίγο χρόνο να κάνω το σχέδιο, και μου φαινόταν πολύ περίεργο το θέμα τους και έτσι συνέχισα με αυτό."

Σύμφωνα με τον Dickinson, ο αναζωογονημένος ενθουσιασμός του, που ξεκίνησε από την ιδέα του Harris για ένα θεματικό άλμπουμ, συνεχίστηκε και για την εικονογράφηση του εξώφυλλου, λέγοντας ότι "Ήμουν υπεύθυνος για ένα μεγάλο μέρος για την εικονογράφηση του εξώφυλλου μαζί με τον Derek." Ο Dickinson ανέφερε ότι το να βάλουν την εικόνα σε ένα πολικό περιβάλλον μπορεί να προέκυψε από το γεγονός ότι ο Riggs είδε ένα έργο του Gustave Doré , που απεικονίζει τους προδότες παγωμένους σε μία παγωμένη λίμνη μέσα στον ένατο κύκλο στην κόλαση του Δάντη. Σε αντίθεση με αυτή τη δήλωση, ο Riggs δηλώνει ότι το σκηνικό προέκυψε "επειδή ίσως να είδα κάποιο ντοκιμαντέρ για το Βόρειο Πόλο ή κάτι τέτοιο ... Ήθελα κάτι διαφορετικό από ένα τοπίο πόλης. Ήταν για την προφητεία και το να βλέπεις το μέλλον και ήθελα κάτι απόμακρο. Και μετά μου είπαν, για το πίσω μέρος 'Μπορείς να βάλεις όλους τους άλλους Eddie στον πάγο?' Και το έκανα."

Μιλώντας για την απεικόνιση της μασκότ του συγκροτήματος τον Eddie, ο Riggs αναφέρει ότι "Σκέφτηκα ότι δεν ήθελα να ζωγραφίσω ολόκληρο τον Eddie, οπότε είπα θα τον ξεφορτωθώ. Θα τον κόψω, θα τον δείξω να φαίνεται όχι τόσο ευχάριστος." Μετά από τις προσθήκες της λοβοτομής και του cyborg, που έμειναν από τα εξώφυλλα του Piece of Mind και Somewhere in Time αντίστοιχα, σε αυτή την ενσάρκωση υπάρχει ένα μωρό στο αριστερό χέρι και ένα μήλο, εμπνευσμένο από τον κήπο της Εδέμ με την μορφή κόκκινου και πράσινου yin yang. Και τέλος το κεφάλι του Eddie έχει πάρει φωτιά, για το οποίο ο Riggs δηλώνει ότι είναι "ένα σύμβολο για επιφοίτηση," μία ιδέα που "έκλεψε " από τον Arthur Brown.

Αποδοχή από τους κριτικούς

Το άλμπουμ έχει λάβει επαίνους από τους κριτικούς από τη μέρα της κυκλοφορίας του, με το Allmusic να το βαθμολογεί 4.5 στα 5, λέγοντας ότι η προσθήκη keyboards "αποκαθιστά το crunch που μερικές φορές έλειπε από την παραγωγή των προηγούμενων άλμπουμ" και ότι "κατατάσσεται στις καλύτερες δουλειές τους." Η Sputnikmusic βαθμολόγησε το άλμπουμ με 4 στα 5, και παρόλο που δήλωσε ότι "το συγκρότημα είχε και καλύτερες κυκλοφορίες , όπως το Powerslave και το Somewhere in Time", το υποστήριξε αναφέροντας ότι "στιχουργικά... είναι μία από τις καλύτερες προσπάθειες των Maiden."

Παρόλο που ο Geoff Barton δήλωσε ότι πολλές από τις κριτικές περιείχαν αρκετά αρνητικά σχόλια " μία ξεκάθαρη αντίδραση απέναντι στους Maiden που έδιναν έμφαση στις prog-rock φιλοδοξίες τους", και ότι "μία κριτική... συγκρούστηκε με του Maiden για το Seventh Son... και τους κατηγόρησε ότι οπισθοδρόμησαν σε ροκάδες Genesis-style από το ‘70", το Kerrang! ήταν πολύ θετικό απέναντι στην κυκλοφορία του άλμπουμ, δίνοντάς του άριστα και δηλώνοντας ότι "[με το Seventh Son of a Seventh Son]οι Iron Maiden έδωσαν πίσω στην rock μουσική την κατεύθυνση και την περηφάνια της" και ότι ο δίσκος "τελικά θα εκτιμηθεί όπως έχει γίνει και με άλλα ορόσημα του παρελθόντος όπως το Tommy, το Tubular Bells και το [The] Dark Side of the Moon."

Track listing

No.	Title	Writer(s)	Length
1.	"Moonchild"	Bruce Dickinson, Adrian Smith	5:39
2.	"Infinite Dreams"	Steve Harris	6:09
3.	"Can I Play with Madness"	Dickinson, Harris, Smith	3:31
4.	"The Evil That Men Do"	Dickinson, Harris, Smith	4:34
5.	"Seventh Son of a Seventh Son"	Harris	9:53
6.	"The Prophecy"	Harris, Dave Murray	5:05
7.	"The Clairvoyant"	Harris	4:27
8.	"Only the Good Die Young"	Dickinson, Harris	4:42
Total length:			43:50


1995 Reissue Bonus CD
No.	Title	Writer(s)	Length
1.	"Black Bart Blues"	Dickinson, Harris	6:41
2.	"Massacre"	Brian Downey, Phil Lynott, Scott Gorham	2:53
3.	"Prowler 88"	Harris	4:07
4.	"Charlotte the Harlot 88"	Murray	4:11
5.	"The Clairvoyant" (live)	Harris	4:27
6.	"The Prisoner" (live)	Harris, Smith	6:09
7.	"Infinite Dreams" (live)	Harris	6:03
8.	"Killers" (live)	Paul Di'Anno, Harris	5:03
9.	"Still Life" (live)	Harris, Murray	4:38