Τελευταία φορά που πιάσαμε νέο υλικό από τους Iron Maiden στα χέρια μας ήταν Αύγουστος του 2015. Έξι χρόνια και μερικές μέρες μετά θα ξεκινήσω την κριτική μου ακριβώς με τα ίδια λόγια που είχα χρησιμοποιήσει και τότε.
Το να ακούσω για πρώτη φορά νέο δίσκο των Iron Maiden, είναι κάθε φορά (όσο θυμάμαι τον εαυτό μου) κάτι που με σημαδεύει. Τα έντονα νέα τα θυμόμαστε για πάντα, σωστά;
Πως έκανα όταν άνοιξε το δισκοπωλείο εκείνο το πρωινό και πήρα το The X Factor στα χέρια μου. Τι έκανα όταν άκουσα τις πρώτες νότες του Futureal. Την πρώτη φορά που είδα τον Steve Harris από κοντά. Τα μούτρα μου στις πρώτες νότες του The Wicker Man. Τι συζητούσα πριν διαβάσω ότι ο Clive απεβίωσε. Σήμερα λοιπόν πετάγεται στο chat ένα: Do you have what's app, ήρθε η λογική ακύρωση ραντεβού και άλλη μια ανάμνηση μπαίνει στην προσωπική μου συλλογή.
Παρακάτω θα διαβάσετε μια πάρα πολύ αναλυτική, 1000% υποκειμενική κριτική, για τον επερχόμενο δίσκο του μεγαλύτερου συγκροτήματος του κόσμου. Είναι η γνώμη μου και για αυτό υπογράφω αυτό το άρθρο - δεν χρειάζεται και δεν θέλω να μοιραστείτε τον ενθουσιασμό μου, όμως μια κυκλοφορία Iron Maiden και ειδικά μετά από έξι κενά δισκογραφικά έτη με κάνουν αυτό που θα διαβάσετε.
Ξεκινάμε το ταξίδι των 82 λεπτών...
1. Senjutsu (Smith/Harris) 8:20
Μια εισαγωγή αργόσυρτη, τύμπανα πολέμου, επιβλητικοί ήχοι και ο Bruce στα καλύτερα του, riff που δεν έχουμε συνηθίσει και σίγουρα θα στήσει μια επιβλητική είσοδο της μπάντας στον συναυλιακό χώρο. Σίγουρα δεν έχουμε μάθει σε οκτάλεπτα εισαγωγικά τραγούδια δίσκων, όμως το αρμονικό refrain μας ταξιδεύει και μας γαληνεύει. Progressive ήχοι, δυναμικοί ρυθμοί, καλωσήρθατε στο Senjutsu!
2. Stratego (Gers/Harris) 4:59
Ο καλπασμός, που στο άκουσμα του κάνουμε εικόνα τον αρχηγό να οργώνει την σκηνή, μελωδίες που ακολουθούν τις φωνές και ένα μαγικό τραγούδι ξεκινάει με τον δίσκο. Εύκολα opener και να είμαι ειλικρινής, μου κάνει εντύπωση που δεν είναι το πρώτο τραγούδι. Συναυλιακά φωνητικά και κλασική δομή ρυθμικού τραγουδιού Maiden, όμως αυτό το ξέρουμε, οπότε πάμε γρήγορα στα επόμενα.
3. The Writing On The Wall (Smith/Dickinson) 6:13
Το πρώτο τραγούδι που μας αποκάλυψε το αγαπημένο μας συγκρότημα πριν από σχεδόν ένα μήνα και σίγουρα εξέπληξε τους περισσότερους από εμάς, ειδικά με το storytelling παιχνίδι που έγινε με τις αφίσες του Belshazzar's Feast. Ένα τραγούδι που δεν έχουμε συνηθίσει η αλήθεια, όμως σίγουρα αποτελεί την καλύτερη παραγωγή βίντεο της μπάντας, θα έλεγα μετά το The Wicker Man. Have you seen the riders on the storm?
4. Lost In A Lost World (Harris) 9:31
Εδώ κάπου παίρνει το μπάσο του o Harris και αρχίζει ένα από τέσσερα τραγούδια που έχει γράψει αποκλειστικά. Θα έλεγα αδύναμη επιλογή, μέχρι την μέση ειδικά, όμως μετά αρχίζουν τα μελωδικά τμήματα και οι δισολίες που έχουμε αγαπήσει. Προσωπική εκτίμηση μετά από αρκετές ακροάσεις του δίσκου (χωρίς να έχει ωριμάσει φυσικά στα αυτιά μου), είναι μακράν το πιο αδύναμο. Ο χρόνος όμως ίσως με διαψεύσει. Μου θυμίζει έντονα το The Great Unknown από το The Book of Souls, τραγούδι εξαιρετικό, το οποίο όμως ποτέ δεν κατάφερε να με κερδίσει.
5. Days Of Future Past (Smith/Dickinson) 4:03
Uptempo τραγούδι βγαλμένο από την σόλο καριέρα του Bruce Dickinson, κάπου ανάμεσα στο The Chemical Wedding και το Tyranny of Souls. Να είμαι ειλικρινής νομίζω πως μάλωσαν με τον Steve κατά την διάρκεια των ηχογραφήσεων στο Παρίσι για την διάρκεια του. Είναι τόσο μεγάλα τα τραγούδια, δικαιολογημένα μεγάλα, που πιστεύω ότι το Days of Future Past δεν προλαβαίνει να χτίσει την ιστορία του. Γρήγορο, ρυθμικό και λογικά θα το θαυμάσουμε σε μερικούς μήνες live.
6. The Time Machine (Gers/Harris) 7:09
Από τις ηχογραφήσεις του The Final Frontier, ήχος που θυμίζει The Talisman, κλασική δομή με ιδιαίτερο ρυθμό, το The Time Machine, νομίζω χάνει στο κουπλέ και κερδίζει έδαφος στα ρεφραίν. Στα τρία λεπτά αποφασίζουν να βάλουν τα πιο όμορφα ρυθμικά σόλο από το The X Factor και να μετατρέψουν το τραγούδι έτσι απλά. Υπέροχες εναλλαγές στα σόλο, εξαιρετικό performance από όλους και φανταστικά τύμπανα ολοκληρώνουν το ιδιαίτερο The Time Machine.
7. Darkest Hour (Smith/Dickinson) 7:20
Κλασικός ήχος που φέρνει στο νου το Dance of Death, με τον Bruce να παραδίδει μαθήματα ερμηνείας, σε ένα από τα πιο θεατρικά τραγούδια που μας έχει προσφέρει ποτέ το αγαπημένο μας συγκρότημα. Φανταστείτε το Coming Home να συναντάει το Journeyman με μια νότα μπαλάντας από το Accident of Birth. Νομίζω πως το συγκρότημα είχε μεγάλη ανάγκη για ένα τόσο ποιοτικό τραγούδι ακριβώς σε αυτόν τον ρυθμό. To The Darkest Hour είναι ένα τραγούδι που ακούς πρώτη φορά και νιώθεις όμορφα επειδή το έχεις ξανακούσει. Προσωπική γνώμη, το καλύτερο σόλο του δίσκου.
8. Death Of The Celts (Harris) 10:20
Δεύτερο τραγούδι μέσα από το μυαλό του Harris και εδώ πραγματικά μας εντυπωσιάζει η δομή και η βασική μελωδία. Ενώ θυμίζει η αρχή, η μέση και το τέλος, τους Iron Maiden που ξέρουμε, επαναλαμβάνει πολλές τα θέματα, δίχως να κουράζει στιγμή. Ο Bruce δίνει πάλι ρεσιτάλ ερμηνείας σε ένα κομμάτι που δεν περιμέναμε να έχει την ταμπέλα του συγκροτήματος και σίγουρα θέλει περισσότερες ακροάσεις για να γίνει οικείο στο αυτί. Είναι ένα κομμάτι που ενώ είναι τόσο Iron Maiden, έχει ένα δικό του χαρακτήρα και νομίζω αποτελεί το πιο ατμοσφαιρικό τραγούδι στην επερχόμενη περιοδεία.
9. The Parchment (Harris) 12:39
Από την Άπω Ανατολή στο σκοτάδι του Powerslave, ένα ταξίδι με μοναδικές μελωδίες και κλασικές Maiden εναλλαγές στα σόλο. Το The Parchment θυμίζει σε πολλά σημεία το Alexander The Great, στον ήχο, στην δομή, στα μέτρα του, ένα τραγούδι ταξίδι. Λίγο πριν το έβδομο λεπτό το τραγούδι αλλάζει άρδην χαρακτήρα και από όλον τον μυστικισμό και το ταξίδι κάνει μια μαγική μετάβαση σε μια μοντέρνα δομή, όπως η lead κιθάρα ακολουθεί πιστά την φωνή του Bruce, η οποία ξαφνικά έχει γίνει εξαιρετικά καθαρή και καθοδηγητική. Αν κάτι δεν ξεπεράσω ποτέ στην ζωή μου είναι ο καλπασμός στο μπάσο του Harris και οι δισολίες που με ανατριχιάζουν από μικρό παιδί.
10. Hell On Earth (Harris) 11:19
Εδώ δεν χωράνε οπαδικά. Hands down, το Hell on Earth αποτελεί το καλύτερα τραγούδι του δίσκου στις πρώτες ακροάσεις καθώς σε ισοπεδώνει από την πρώτη ακρόαση. Το πιο δυνατό τραγούδι, η πιο δυνατή δομή, ένα τραγούδι που σε κολλάει στον τοίχο και δεν σε αφήνει στιγμή να ηρεμήσεις. Έντεκα λεπτά, όπου λίγο παραπάνω από τα δύο πρώτα χτίζουν έναν τυφώνα που έρχεται. Μια εισαγωγή που θυμίζει την σκοτεινή του συγκροτήματος, The X Factor, με σημάδια του When the Wild Wind Blows και ξαφνικά μια μελωδία από το πουθενά να μας ταξιδέψει. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία...
Η μπάντα είχε κλειδώσει το Senjutsu στο ντουλάπι της καλά κρυμμένο για δύο χρόνια. Καλά έκανε προφανώς, διότι η μαγεία θα είχε χαθεί. Δύο μέρες πριν την επίσημη κυκλοφορία, πρακτικά μόλις ξεκίνησε η διανομή, ο δίσκος είναι στα χέρια των απανταχού φαν, προσφέροντας χαμόγελα και όμορφες νότες στα ηχεία μας. Δεκαεπτά άλμπουμ μετά έχω να ξαναπώ: Maiden και ας μην γ***** ποτέ που έλεγε και ένας αγαπημένο μου φίλος!
