Το να ακούσω για πρώτη φορά νέο δίσκο των Iron Maiden, είναι κάθε φορά (όσο θυμάμαι τον εαυτό μου) κάτι που με σημαδεύει. Τα έντονα νέα τα θυμόμαστε για πάντα, σωστά;
Πως έκανα όταν άνοιξε το δισκοπωλείο εκείνο το πρωινό και πήρα το The X Factor στα χέρια μου. Τι έκανα όταν άκουσα τις πρώτες νότες του Futureal. Την πρώτη φορά που είδα τον Steve Harris από κοντά. Τα μούτρα μου στις πρώτες νότες του The Wicker Man. Τι συζητούσα πριν διαβάσω ότι ο Clive απεβίωσε. Σήμερα λοιπόν ακούγεται ένα: φεύγω πάω, βγήκε, τρέξιμο, ακουστικό στο αυτί και άλλη μια ανάμνηση μπαίνει στην προσωπική μου συλλογή.
Παρακάτω θα διαβάσετε μια πάρα πολύ αναλυτική, 1000% υποκειμενική κριτική, για τον επερχόμενο δίσκο του μεγαλύτερου συγκροτήματος του κόσμου. Είναι η γνώμη μου και για αυτό υπογράφω αυτό το άρθρο - δεν χρειάζεται και δεν θέλω να μοιραστείτε τον ενθουσιασμό μου, όμως μια κυκλοφορία Iron Maiden και μάλιστα διπλή και ειδικά μετά από πέντε κενά δισκογραφικά έτη με κάνουν αυτό που θα διαβάσετε.
Ξεκινάμε το ταξίδι των 92 λεπτών...
1. IF ETERNITY SHOULD FAIL (DICKINSON) 8:28
Ένα ψυχεδελικό intro, το οποίο μυρίζει για εισαγωγή στην επερχόμενη παγκόσμια περιοδεία δύο λεπτών και μετάβαση σε ένα πολύ όμορφο, χαλαρό ροκ κουπλέ και ρεφραίν. Ήρεμο τραγούδι, αρκετά ποιοτικά γεμίσματα και ο Βruce Dickinson, που το έγραψε κιόλας, δίνει ένα ιδιαίτερο μεγαλείο στο τραγούδι, που δίνει την αίσθηση ότι «φορτώνει» και όντως, στο πέμπτο λεπτό ξαφνικά, το τραγούδι κόβει απρόσμενα και αρχίζει να καλπάζει... Καταπληκτικές μπασογραμμές, εξαιρετικά τύμπανα και επιστροφή στο ρεφραίν. Στο τέλος, κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει από τους Maiden, ο Bruce μιλάει με μια ιδιαίτερη παραμόρφωση και από πίσω πολύ όμορφα ακουστικά πατήματα από τους τρείς κιθαρίστες.
2. SPEED OF LIGHT (SMITH/ DICKINSON) 5:01
Το τραγούδι που άνοιξε τον χορό στον νέο δίσκο ήταν το Speed of Light. Η συνέχεια του El Dorado αν θέλετε, ένα τραγούδι ευθύτατο και ξεκάθαρο προς τον ακροατή. Ειλικρινέστατο, με ένα μαγικό bridge/solo. Ήταν τα 27 δευτερόλεπτα που μας έδιναν ζωή για δύο εβδομάδες. Το πως παντρεύουν το lead που ακούγαμε τόσο καιρό με το υπόλοιπο τραγούδι είναι απλά υποδειματικό. Το Speed of Light είναι ένα κλασικό τραγούδι πριν καν βγει, μας είχε τρελλάνει και πλέον όλοι φωνάζουμε: Shadows in the stars! Αξίζει να αναφέρω ότι σε πρόσφατη συζήτηση μου με τον Blaze Bayley, τι έχει να πει για τον τίτλο (πριν φυσικά ακούσει το τραγούδι) μιας και είχε ένα όμοιο στην σόλο δισκογραφία του, ο Blaze είπε: at least they got over they’re fear of the dark.
3. THE GREAT UNKNOWN (SMITH/ HARRIS) 6:37
Εισαγωγή με ιδέα Killers, με καθαρή μπασογραμή, αργά και καθαρά κουπλέ, με τον Bruce να απαγγέλει εκπληκτικά το τραγούδι, και στο 1:30 αλλαγή ρυθμού, πιο δυνατά κουπλέ, καθαρό heavy metal από τους Maiden και μετάβαση σε ένα bridge που ο Bruce το τερματίζει! Ρυθμικό ρεφραίν πολύ δυνατό και μετάβαση σε αργόπαικτο σόλο με πολύ καθαρά πατήματα και μετάβαση πάλι σε bridge. Κλασικό τραγούδι Maiden από την σύγχρονη εποχή τους - Brave New World και μετά, όπου οι κιθάρες ακολουθούν την φωνή και εμείς ουρλιάζουμε στις συναυλίες. Στο 4:30 αλλαγή ρυθμού και μαγικά σόλο, δισολίες και όλα αυτά τα μαγικά που οι Maiden κάνουν καλύτερα από τον κάθε ένα που θυμίζουν κάτι από Dance of Death και φινάλε ήρεμο και μεστό.
4. THE RED AND THE BLACK (HARRIS) 13:33
Αν και έχουμε κάνει μετρημένες ακροάσεις, το The Red and the Black, είναι ένα αριστούργημα και από τα καλύτερα τραγούδια του The Book of Souls. Είναι ένα τραγούδι που αν με το καλό οι Maiden το παίξουν στην επερχόμενη τους συναυλία, θα γίνει το έλα να δεις! Ας πάρουμε το τραγούδι από την αρχή πριν πάθουμε κάνα εγκεφαλικό... Μαγικό intro, δεν χωράνε λόγια και απίστευτη μετάβαση σε ένα φανταστικό ρυθμό που σε παρασέρνει με όλη του την φόρα. Το τραγούδι είναι ο ορισμός του metal και δείχνει ότι τα σημάδια του Rime of the Ancient Mariner είναι ζωντανά μερικές δεκαετίες μετά. Ο Bruce τραγουδάει με μια ανάσα το μαγικό κουπλέ και οι κιθάρες σιγοπαίζουν το επερχόμενο ρεφραίν, με μια δομή για μαθήματα μουσικής. Δεύτερο κουπλέ και οι κιθάρες συνεχίζουν να ακολουθούν τις γραμμές των φωνητικών και μπαίνουμε στο ρεφραίν που είναι ότι πιο συναυλιακό έχει γράψει το συγκρότημα σε όλη του την καριέρα, χωρίς δεύτερη σκέψη. Και ενώ κάπου ανάμεσα στο έκτο και το έβδομο λεπτό που νομίζεις ότι έχεις ακούσει όλη την ιστορία (deja vu;) και ακούς την πανέμορφη ερμηνεία του Bruce, αρχίζουμε τα σόλο που ξεπερνάει το κάθε ένα, το προηγούμενο του. Ένα μαγικό lead που κρατάει σταθερά και από πάνω δισολίες, όπως μόνο οι Maiden ξέρουν να γράφουν, αλλαγές ρυθμού και ξανά το ίδιο - σταθερά μαγικά leadάκια και νέα σόλο, το ένα μέσα από το άλλο. Ένα μαγικό εξάλεπτο σημείο άνευ προηγουμένου και λογικής, γεμάτο απίστευτη μουσική ιδιοφυία. Φυσικά ένα φοβερό συναυλιακό outro και κάπου εδώ πατάμε repeat στο τραγούδι.
5. WHEN THE RIVER RUNS DEEP (SMITH/ HARRIS) 5:52
Ένα πολύ ιδιαίτερο intro με τον Bruce να τραγουδάει σε έναν ρυθμό, που η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε συνηθίσει και μας παραξένεψε η δημιουργία του από τον Adrian και τον Steve. Αλλαγή ρυθμού σε ένα πιο «λογικό» κουπλέ, high-tempo και μπάσιμο σε ένα αργόσυρτο ρεφραίν και χαμός στα σόλο! Ταχύτητα σαν να μην υπάρχει αύριο, με όμορφα synth να πλαισιώνουν όλο αυτό το μπάσιμο και ξανά refrain και outro. Το When the River Runs Deep, είναι ένα από τα τραγούδια που έχουν γράψει οι Maiden που δεν θα μείνει στην ιστορία. Να με συμπαθάνε οι υπόλοιποι άρρωστοι με το συγκρότημα μας, όμως νομίζω πως το τραγούδι ενώ είναι συμπαθέστατο και καλοδομημένο, είναι το πιο αδύναμο του δίσκου.
6. THE BOOK OF SOULS (GERS/ HARRIS) 10:27
Το Dance of Death ξαναγράφτηκε και είναι ακόμα καλύτερο! Σημειώστε στα καλύτερα τραγούδια του δίσκου και το ομώνυμο, όπως μας έχουν συνηθίσει οι Maiden άλλωστε. Ακουστική κιθάρα (βάζω στοίχημα μαύρη, με τα χέρια του Janick πάνω της) και ο Steve να παίζει με σκυμένο το κεφάλι αργά τα βασικά πατήματα και μπάμ! Ένα από τα πιο δυνατά ριφ του συγκροτήματος είναι πραγματικότητα, δύναμη, διαστροφή και μεγαλείο από τις έξι μουσικάρες! Ένα φανταστικό bridge και ένα ακόμα καλύτερο refrain να δένουν πολύ όμορφα μεταξύ τους, το The Book of Souls θυμίζει σε σημεία την εποχή Powerslave, χωρίς όμως να προσδιορίζει κάτι συγκεκριμένο. Οι γραμμές του Steve είναι πραγματικά για oscar. Το τραγούδι σου βγάζει πάρα πολύ όμορφα αισθήματα και ξαφνικά στα πέντε λεπτά αποφασίζει να μας διασύρει. Το κεντρικό riff να παίζεται με κάθε πιθανό τρόπο και ηρεμία. Μαγεία ρυθμός, πάθος, ταχύτητα, άλογα σε αγώνα στην τελική ευθεία και τα σόλο να μας κάνουν να κλαίμε για το αριστούργημα που έγραψε ο Janick με τον Steve!
7. DEATH OR GLORY (SMITH/ DICKINSON) 5:13
Άλλο ένα τραγούδι με πολύ πρωτότυπο intro, για τα δεδομένα των Maiden, βγαλμένο απευθείας από το Piece of Mind. Ένα up tempo τραγούδι - ένα ακόμα στον διπλό αυτό δίσκο, με τον Steve να παραδίδει μαθήματα μπάσου και ρυθμού, δομημένο κουπλέ και δυνατά refrain, με το ιδιαίτερο τέμπο του να ανεβάζει τους τόνους. Καταπληκτικά γυρίσματα με φοβερή ενέργεια από τον Nicko και πάρα πολλές λεπτομέρειες στα τύμπανα που πραγματικά βγήκαν από τα νιάτα του. Το τραγούδι είναι μικρό, όσο παράξενο και να ακούγεται και νομίζω σε σύγκριση με τα υπόλοιπα υστερεί γιατί απλά δεν έχει παρανοϊκή δομή. Το Death or Glory είναι ένα τραγούδι Maiden από τα 80’s δυνατό και κλασσικό.
8. SHADOWS OF THE VALLEY (GERS/ HARRIS) 7:32
Αν δεν μας κάνουν πλάκα είναι απλά θεοί! Το Shadows of the Valley, πατάει πάνω στην αρχή του Wasted Years! Δεύτερο τραγούδι από το The Book of Souls που κάνει κάτι τέτοιο και το κάνει καλά! Απευθείας μαγικά φωνητικά από τον Bruce και αλλαγή ρυθμού για το πρώτο κουπλέ. Ρυθμικό και καθαρό ρεφραίν και η ιστορία επαναλαμβάνεται. Πάμε στο δεύτερο μισό του τραγουδιού, όπου μετά το δεύτερο ρεφραίν αρχίζουμε τα όμορφα σόλο και το τραγούδι δείχνει ότι είναι η λογικότατη συνέχεια του The Final Frontier, μετά το The Talisman. Αλλαγή ρυθμού ξανά, νέα σόλο, νέα πατήματα στα φωνητικά και τα όργανα να ακολουθούν τον Bruce, όπου και να τραγουδάει. Καταπληκτικό συναυλιακό φινάλε και εκεί που πιστεύεις ότι άλλο ένα δυνατό τραγούδι έφτασε στο τέλος, ξανά τα ίδια, σόλο, ρεφραίν και μαγικό φινάλε με διακόσια διαφορετικά πατήματα στα έγχορδα.
9. TEARS OF A CLOWN (SMITH/ HARRIS) 4:59
Ευθύτατο τραγούδι που σε κάνει να το αγαπήσεις από την πρώτη στιγμή, στα τέσσερα τραγούδια του δίσκου που ξεχωρίζουν από την πρώτη ακρόαση. Στα όρια της κλασικής metal ροκιάς, με στίχους ευθύτατους, θίγοντας το τεράστιο θέμα της κατάθλιψης, ένα τραγούδι που θυμίζει το Coming Home από το The Final Frontier, πάρα πολύ έντονα και σίγουρα θα ακούσουμε στην επερχόμενη περιοδεία. Το μικρότερο τραγούδι σε διάρκεια του The Book of Souls και όμως το Tears of a Clown είναι ήδη κλασσικό. Το συγκεκριμένο τραγούδι αξίζει να αναφέρουμε ότι ο Bruce Dickinson ανέφερε ότι γράφτηκε για τον Robbin Williams (RIP), μια κίνηση απρόσμενη και πολύ pop-κουλτούρας από το συγκρότημα, που δεν μας έχει συνηθίσει σε κάτι τέτοιο. Σε κάθε περίπτωση το τραγούδι είναι πραγματικά εξαιρετικό και ευθύ, οι στίχοι μένουν στα αυτιά εύκολα και τραγουδιούνται αμέσως στο δεύτερο ρεφραίν!
10. THE MAN OF SORROWS (MURRAY/ HARRIS) 6:28
Ένα τραγούδι που αρχίζει ως μια ήρεμη μπαλάντα βγαλμένη από την σόλο καριέρα του Bruce (τι; Κάνουν πλάκα είπαμε ε;), με τον προκάτοχο του τίτλου να είναι ένα αριστουργηματικό τραγούδι, ο πήχης από την στιγμή της αναγγελίας των τίτλων του The Book of Souls ήταν στα ύψη. Το τραγούδι ξεκινάει ήρεμα, εξελίσσεται και γίνεται συνεχώς και πιο δυνατό, και στο δίλεπτο αλλάζει ρυθμό και γίνεται πιο ροκ με ιδιαίτερα ρυθμικό τμήμα να παίζει μονότονα το ίδιο riff για αρκετή ώρα με πολύ βασικές εναλλαγές και ξαφνικά το τραγούδι σκοτεινιάζει και αποκτάει ροή. Λογικά σόλο, λογική δομή και το τραγούδι αλλάζει προς το τέλος του έκτου λεπτού σε κάτι τελείως ξένο - σαν να σύνδεσαν ένα outro από κάποιο άλλο τραγούδι που ποτέ δεν κυκλοφόρησε. Ιδιαίτερο τραγούδι, όχι τόσο εύκολο αλλά πολύ έντονο.
11. EMPIRE OF THE CLOUDS (DICKINSON) 18:01
Οι Maiden απέκτησαν πληκτρά και ακούει στο όνομα Bruce Dickinson. Βρισκόμαστε στην μπάντα που ο βασικός συνθέτης είναι ο Steve Harris, ο Janick μεγαλουργεί και τα μαθήματα μουσικής τα παραδίδει τελικά ο τραγουδιστής, ξιφομάχος, πιλότος, επιχειρηματίας ή ότι άλλο θέλετε. Μαγικό intro, επικού χαρακτήρα και ήδη κάνουμε εικόνα δύο τσέλο στην σκηνή των Maiden του χρόνου με τον Bruce πίσω από το πιάνο να μας μαγεύει. Δύο λεπτά γαλήνης και ο Bruce ξεκινάει με τα καθαρότερα και πιο γαλήνια φωνητικά τον έχουμε ακούσει ποτέ. Το τραγούδι θα μπορούσε κάλλιστα να ολοκληρωθεί στο τέλος των επτά πρώτων λεπτών, όμως όχι, ο αγαπημένος μας Bruce είπε να αλλάξει την εξήγηση της λέξης «σύνθεση» στα λεξικά. Διαστροφικά μυαλά, δημιουρούν διαστροφικά τραγούδια! Το τραγούδι αλλάζει ένα κάρο ρυθμούς γιατί μπορεί! Δεν υπάρχει εξήγηση για το τι συμβαίνει από το έβδομο λεπτό και μετά. Δεν μπορούμε να καταγράψουμε το τι συμβαίνει διότι δεν νομίζω ότι έχουμε καταφέρει να συνειδητοποιήσουμε το τι έγραψε. Αν το βγάλουν στην σκηνή θα είναι το πιο θεατρικό τραγούδι του συγκροτήματος, ξεπερνώντας το Rime of the Ancient Mariner και το Seventh Son of a Seventh Son! Μοναδική σύνθεση και σίγουρα η κορυφαία στιγμή (στιγμή δεν το λες βέβαια με δεκαοκτώ λεπτά διάρκεια) του The Book of Souls.
Ο δίσκος είναι υπερβολικά ώριμος, λογικό αν σκεφτούμε ότι το συγκρότημα είχε στην πλάτη του ένα κενό πέντε ετών εκτός δισκογραφίας, είτε λόγω της άκρως επιτυχημένης περιοδείας που διήρκησε παραπάνω από όσο υπολόγιζαν, είτε λόγω της ασθένειας του Bruce. Το The Book of Souls αποτελεί έναν απίστευτα ολοκληρωμένο δίσκο και έναν από τους κορυφαίους των τελευταίων 20 ετών με ευκολία. Οι Maiden εξελίσσονται χωρίς να αλλάζουν ταυτότητα και αυτό τους διατηρεί την μαγεία που εκπέμπουν σε κάθε τους κίνηση.
Maiden και ας μην γ***** ποτέ που έλεγε και ένας φίλος!
